Έχουν αλλάξει τακτική τις τελευταίες εβδομάδες, αν το παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, ο Αλέξης Τσίπρας, κομματικά στελέχη και «ημέτερα μέσα» κοινωνικής δικτύωσης. Σε εποχές άλλες και με όρους διαφορετικούς, θα λέγαμε πως η αντιπολίτευση «ανεβάζει στροφές» ή ότι «αρχίζει το σκληρό ροκ». Η αλλαγή τακτικής, όμως, του Τσίπρα και των συν αυτώ, αναντίστοιχη της πραγματικότητας, εντοπίζεται κάπου αλλού. Κάπου μεταξύ της κοσμοπολίτικης Μυκόνου, την οποία επισκέφθηκε για να συμπαρασταθεί στους… δοκιμαζόμενους αντιεμβολιαστές, και της «λαϊκής» Λέσβου, όπου διαπίστωσε ότι οι πολίτες απαιτούν «πολιτική αλλαγή». Ενδιάμεσα, βέβαια, και αμέσως μετά τα ταξίδια αυτά αναπτύξαμε μια άλλη, «μεταλλαγμένη» αντιπολίτευση του κουτσομπολιού, που εξελίσσεται τελευταίως σε… πρωινάδικα.
Το τι ακούσαμε και διαβάσαμε κυρίως μέσω κοινωνικών δικτύων για γυναικοκτονίες, μελτέμια, καύσωνα, τη βουτιά στη θάλασσα του πρωθυπουργού, δεξιούς και αριστερούς Έλληνες αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Για τη Σάκκαρη, τον Πετρούνια, τον Ιακωβίδη και βεβαίως για τις… κυβερνητικές ευθύνες σε όλα αυτά… Είναι να απορεί κανείς πού το πάει η «πρώτη φορά Αριστερά» με αυτήν την ιδιόμορφη πολιτικοποίηση ακόμη και του… καύσωνα. Θα παραγνωρίσω όλα τα άλλα και θα σταθώ –λόγω και των ημερών– στην πολιτικοποίηση, αν όχι κομματικοποίηση, ακόμη και του αθλητισμού μας και μάλιστα εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων.
Παραδοσιακά, όταν αγωνίζονταν Έλληνες για τη σημαία, ιδιαίτερα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε ομοψυχία. Στους αθλητές δεν επιδιδόταν κομματική ταυτότητα. Δεν τους διέκριναν σε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους. Διαβάζοντας όμως δηλώσεις κομματικών στελεχών, ακόμη και επίσημες ανακοινώσεις και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τους Έλληνες που συμμετείχαν στους Αγώνες του Τόκιο (λήγουν αύριο), νόμιζες ότι δεν αγωνίζονταν εκεί αθλητές που εκπροσωπούσαν την Ελλάδα, αλλά «κάποιοι» εκπρόσωποι κομματικών σχηματισμών. Αποτυχίες αθλητών μας στους Αγώνες, όπως του Θοδωρή Ιακωβίδη, του αρσιβαρίστα που συγκίνησε το πανελλήνιο με την απόφασή του να αποσυρθεί, καθώς «δεν υπάρχει επαρκής στήριξη από την Πολιτεία», χρησιμοποιήθηκαν για να πλήξουν πολιτικούς αντιπάλους. Κομματικοί οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με τον αθλητισμό ψέγουν αθλητές, επειδή δεν πέρασαν σε κάποιον τελικό ή επειδή δεν έκαναν καλή επίδοση, πάντα σε φόντο πολιτικό. Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις της Μαρίας Σάκκαρη και του Στέφανου Τσιτσιπά.
H αρχή βέβαια για τους όποιους διαχωρισμούς έγινε πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, με τους Αντετοκούνμπο και Τσιτσιπά. Κάποιοι, για λόγους που μόνο αυτοί γνωρίζουν, καταχώρισαν τον Γιάννη στην Αριστερά και τον Στέφανο στη Δεξιά και τους «στόλιζαν» κατά καιρούς, χωρίς ποτέ κανένας από τους δύο να έχει εκφράσει δημόσια θέσεις ή προτιμήσεις. Για τη Σάκκαρη γράφτηκαν εξαιρετικά χυδαία πράγματα, μόνο και μόνο επειδή είναι σύντροφος του γιου του πρωθυπουργού.
Βέβαια, η καλύτερη απάντηση σε όσους σχολίαζαν και επέμειναν να ασκούν κριτική με βάση πολιτικές προτιμήσεις ήρθε από τη Μαρία Ντούσκου, μητέρα του χρυσού (μας) Ολυμπιονίκη Στέφανου. Η κυρία Ντούσκου στις δηλώσεις της είπε το προφανές, αυτό το οποίο όλες οι οικογένειες των αθλητών υψηλού επιπέδου βιώνουν στο πετσί τους. Μίλησε για τις θυσίες, τις προσπάθειες και τις αγωνίες όλων αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους, προκειμένου, χωρίς καμία εγγύηση για επιτυχίες, να μπορούμε όλοι εμείς να τους καμαρώνουμε στους αγώνες.
Ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι, τώρα, με τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων: οι ύβρεις, οι κατάρες, ο σεξισμός, ο κομματισμός δεν έχουν καμία θέση στον αθλητισμό. Και οι φανατισμένες φωνές των κομματικών ας βρουν άλλους χώρους αντιπαράθεσης. Όχι στον αθλητισμό.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
