1) Πως σας γεννήθηκε η ιδέα για την συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Ζωή Ράπτη: Για το βιβλίο αυτό εμπνεύστηκα απο τα βιώματα του ηθοποιού Αλέξη Γκόλφη, που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κοντά στην γειτονιά μου. Λίγους μήνες μετά τον θάνατό του, ανακάλυψα ότι μου έλειπε η παρουσία του. Από συνήθεια άρχισα να κοιτάζω γύρω μου. Ο Αλέξης δεν ήταν πουθενά. Ούτε στο πεζοδρόμιο, ούτε στην πλατεία, μήτε στα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνος που μόλις με έβλεπε από μακριά φώναζε «Ε, κοπελιά» κουνώντας το χέρι να πάω κοντά του, είχε φύγει με τον πιο άδοξο τρόπο. Ακόμη δεν είχα σκεφτεί να κυκλοφορήσω κάποιο βιβλίο σχετικά με αυτόν, αλλά η ιδέα γεννήθηκε όταν άκουσα τις μπολντόζες να κατεδαφίζουν το χαμόσπιτο στο οποίο έβρισκε καταφύγιο τα τελευταία χρόνια. Θέλησα με αυτόν τον τρόπο να τιμήσω την μνήμη του και εν είδει μνημοσύνου να γράψω γι’ αυτόν, έτσι όπως τον γνώρισα εγώ.
2) Γνωρίσατε τον Γκόλφη στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Πως προέκυψε αυτή η γνωριμία και πως ήταν η επικοινωνία μαζί του.
Κατά κάποιον τρόπο είμασταν γείτονες, αφού εγώ τότε έμενα στην διπλανή πολυκατοικία από το ακατοίκητο όπου έβρισκε εκείνος καταφύγιο τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Μία γερόντισσα που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα μου έδωσε να πάω λίγο φαγητό στο “Παιδί” που περίμενε στο πεζοδρόμιο. Όταν τον είδα για πρώτη φορά, μου έκανε εντύπωση το βλέμμα του, σαν να τον ήξερα από κάπου. Είχε ήδη περάσει στην “απέναντι όχθη”. Ζητώντας από την γερόντισσα να μου μιλήσει γι αυτόν τον παράξενο άντρα, έμαθα, ότι είχαν κάποια συγγένεια. Θα ήταν ύβρις να πω ότι γίναμε φίλοι. Δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε σε καθημερινή βάση. Όταν ήταν νηφάλιος, έδειχνε να έχει επίγνωση της κατάστασης στην οποία ζούσε, με φιλανθρωπίες βέβαια, αλλά όταν δεν ήταν, μιλούσε ακατάπαυστα διηγούμενος ιστορίες που μπορεί να ήταν και γεννήματα της φαντασίας του. Η επικοινωνία μαζί του, θα την χαρακτήριζα δύσκολη. Αφού την οδηγούσε εκεί που ήθελε. Δεν σε άφηνε να τον ψυχολογήσεις.
Με βάση όσα έλεγε, και βέβαια με μεγάλη δόση μυθοπλασίας, έγραψα το μυθιστόρημα μου «Τα δάκρυα της αγαπημένης», ένα ψυχολογικό θρίλερ, με μια πλοκή που ήθελα να βάλει τον αναγνώστη να αναζητεί απαντήσεις, και τον Αλέξη να δίνει στοιχεία, ως από μηχανής θεός.
3) Ποιο είναι λοιπόν το θέμα του βιβλίου «Τα δάκρυα της αγαπημένης»;
Η πρωταγωνίστρια, η Σοφία, είναι μία νεαρή δασκάλα, η οποία αποφασίζει να ακολουθήσει την συμβουλή του συντρόφου της, να συγκατοικήσουν, μαζί με τα δύο του παιδιά, τον αδελφό του και τον κουνιάδο του. Πριν ακόμη καλά-καλά προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, μπαίνει δυναμικά στη ζωή της ο Αλέξης Γκόλφης, ανατρέποντας τα πάντα. Η νεαρή κοπέλα βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα. Δεν μπορεί να πιστέψει το «μυστικό» που της εμπιστεύεται ο πάλαι ποτέ διάσημος ηθοποιός, θεωρώντας ότι πρόκειται για παρεξήγηση, ή ακόμα και φαντασίες. Πάραυτα οι κουβέντες του γενούν αμφιβολίες στο μυαλό της, και έτσι αρχίζει ο εφιάλτης. Είναι ή δεν είναι δολοφόνος ο σύντροφος της; Σκότωσε πραγματικά την γυναίκα του, όπως ισχυρίζεται (μέσα στην μυθοπλασία)ο Γκόλφης; Μην τολμώντας να μιλήσει απευθείας στον αγαπημένο της, ξεκινάει να ερευνά τα στοιχεία. Κι αντί να ξεδιαλύνει το μυστήριο, εμπλέκεται ακόμη περισσότερο. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η γυναίκα ζει, άλλοι ότι είναι νεκρή κι άλλοι ότι έχει διαφύγει στο εξωτερικό. Στις 400 σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης μπορεί να βιώσει κι εκείνος την αγωνία της Σοφίας, μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας που της αλλάζει ολόκληρη την ζωή.
4) Ωστόσο δεν είναι το πρώτο σας βιβλίο.
Έχω κυκλοφορήσει τα προηγούμενα χρόνια άλλα δύο βιβλία τα οποία έχουν κάνει μια πολύ επιτυχημένη πορεία και έχουν εξαντληθεί. Το “Έρωτας με λικέρ μαστίχας» , αλλά και το “Λευκές Νύχτες”, το οποίο μάλιστα επανακυκλοφορεί σε ψηφιακή έκδοση το ερχόμενο διάστημα, ως “Οι Λευκές Νύχτες της Φαίης”, στις διεθνείς πλατφόρμες. Είναι και αυτά του ιδίου ύφους, ψυχολογικά θρίλερ, με μυστήριο και γρήγορη πλοκή αλλά και σπιρτόζικους (όπως μου αρέσει να τους περιγράφω), διαλόγους. Κάποιοι αναγνώστες μου στέλνουν στα social πως κατάφεραν και βρήκαν αντίτυπα σε κάποια καλοκαιρινά bazaar βιβλίων, σε ένα δικό τους “κυνήγι θησαυρού”.
5) Θεωρείτε ότι οι Έλληνες διαβάζουν αρκετά για να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας;
Προσωπικά πιστεύω ότι έχει επικρατήσει ένας μύθος που θέλει να μην διαβάζουμε όσο θα έπρεπε. Αν και το βιβλίο είναι κάπως απαγορευτικό για μερικά πορτοφόλια, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου όλων των ηλικιών διαβάζει, εξ ου και τα πολλά βιβλιοπωλεία. Οι μισοί Έλληνες γράφουν και οι άλλοι μισοί διαβάζουν. Από αρχαιοτάτων χρόνων ο Έλληνας γράφει, μελετάει, κριτικάρει και δημιουργεί πολιτισμό. Θεωρώ λοιπόν ότι το βιβλίο συνεχίζει να έχει το δικό του, απαιτητικό κοινό, και αυτό με ωθεί να συνεχίσω.
6) Εσείς είσαστε σε διαδικασία συγγραφής κάποιου καινούργιου βιβλίου;
Έχω ήδη στο συρτάρι μου τέσσερα βιβλία όμως έχω βάλει σε προτεραιότητα “Το ένα και μοναδικό φιλί”. Πρόκειται για μια περιπέτεια μυστηρίου και έρωτα, έτσι όπως μου το διηγήθηκε ο ίδιος ο ψυχίατρος στον οποίο αναφέρομαι. Έζησε το πάθος και την αμφισβήτηση ανάμεσα σε δύο γυναίκες, σε διαφορετικές εποχές και χρονικά περιθώρια. Αναλύοντας την γυναικεία ψυχοσύνθεση με το μάτι του επιστήμονα, ο πρωταγωνιστής, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ζητήματα που πρέπει να αναλύσει, και ένα μυστήριο που ζητά απαντήσεις.
Σας ευχαριστώ πολύ,
Ζωή Ράπτη
