Ο θάνατος του μεγάλου μας Μίκη ήταν, φαίνεται, ένα διάλειμμα ενότητας των πολιτικών δυνάμεων. Μια ανάσα ελπίδας και προοπτικής, που δυστυχώς κράτησε λίγο και κυρίως στις δηλώσεις και στις ανακοινώσεις. Αμέσως μετά ξεκίνησε πάλι το «σκληρό ροκ» και το φθινόπωρο μάλλον θα είναι πιο «καυτό» από ό,τι ήταν ακόμη και ο Αύγουστος με τα 45άρια του. Το πολιτικό κλίμα δείχνει να ξεφεύγει και να επιστρέφουμε σε «κακές εποχές», που τον διάλογο και την κριτική αντικαθιστούν η ατάκα και η επιθετικότητα.
Ενώ άπαντες υποστηρίζουν ότι δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο, τα κόμματα συμπεριφέρονται λες και έχει ξεκινήσει και ετοιμαζόμαστε για κάλπες. Όλα αυτά ενώ βρισκόμαστε στο μέσον της θητείας της κυβέρνησης και με την πανδημία ακόμη παρούσα.
Το να πιστεύουμε ότι κάτι ως δια μαγείας θα συμβεί και θα σταματήσει αυτή η άνευ μέτρου αντιπαράθεση για όλους και για όλα, μάλλον είναι ουτοπία. Αντί να ηρεμήσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε με μια σειρά από ζητήματα που έχουμε μπροστά μας, συνεχίζουμε την ίδια πολιτική τακτική που ο τόπος και η οικονομία πλήρωσαν ακριβά.
Η αντιπολίτευση είναι με λυμένο το… ζωνάρι έτοιμη να καβγαδίσει για καθετί.
Η Φώφη Γεννηματά θεωρεί ότι θα γλιτώσει την ανατροπή της από τους δελφίνους του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ και αντιγράφει τον Αλέξη Τσίπρα. Συναγωνίζεται σε λεκτικές ακρότητες το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μην την κατηγορήσουν ότι τα έχει βρει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Μέρες που είναι, ονειρεύεται αυτή –και όχι μόνο– τη… νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο μόνοι τους διέλυσαν. Ο απόλυτος παραλογισμός.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του εκτιμά ότι πλέον έχουν ξεχαστεί τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησής του, και, αντί να «καθαρίσει» το κόμμα του και να γυρίσει σελίδα, επιστρέφει στην πεπατημένη.
Ανεβάζει τους τόνους, μπας και τσιμπήσει κάτι στις δημοσκοπήσεις, επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί τα λάθη της κυβέρνησης, πιστεύοντας ότι «θα πέσει μόνη της». Γνωρίζοντας την αλήθεια, δεν τολμά να ζητήσει εκλογές, καθώς ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις «καυτές πατάτες».
Εδώ δεν μπορεί να μαζέψει τον Πολάκη, που αρχίζει και αρπάζει τις ντουντούκες, «πουλώντας» ανέξοδη επανάσταση, λες και δεν έκατσε ποτέ σε υπουργική καρέκλα.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύουμε ότι έχει διαπιστώσει ότι, εκτός από την αντιπολίτευση, στη γωνία τον περιμένουν και διάφορα άλλα συμφέροντα, που επιδίωκαν και επιδιώκουν να έχουν απέναντί τους αδύναμες κυβερνήσεις.
Μόνο έτσι έκαναν και κάνουν τις δουλειές τους.
Οι κυβερνήσεις αντέχουν και προχωρούν μόνο όταν κτίζουν «συμμαχίες» για τους πολίτες.
Όταν οι κυβερνήσεις στήνουν δίχτυ προστασίας για τους αδύναμους.
Η αντιπολίτευση αφού πόνταρε στην πανδημία για να φθείρει την κυβέρνηση (και δεν της βγήκε), αφού επένδυσε στις πυρκαγιές για να ισοφαρίσει το Μάτι (και δεν τα κατάφερε, καθώς δεν υπήρξαν νεκροί), τώρα θα ρίξει τη… ζαριά της ακρίβειας.
Ένα θέμα που και υπαρκτό είναι και ακουμπά τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, καθώς είναι από τα βασικά κριτήρια που επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους.
Μπορεί η αντιπολίτευση να είναι με λυμένο το ζωνάρι για καβγά, αλλά θα πρέπει ή να καβγαδίσεις ή να την κάνεις να καταλάβει ότι, αν δεν το δέσει, θα χάσει με κατεβασμένα τα παντελόνια, όπως λένε και στο ποδόσφαιρο. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
του Νίκου Ελευθερόγλου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
