Οι τελευταίες συνεννοήσεις για τη συνέντευξη με τον Μάξιμο Σενετάκη, βουλευτή της ΝΔ στο Ηράκλειο Κρήτης, έγιναν στο εντευκτήριο της Βουλής. Ετοίμαζε την ομιλία του για την Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση των νέων του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων. Η πρόταση για το σημείο συνάντησης έγινε για το «Zonar’s», με θέα την Ακρόπολη, και συμφωνήθηκε χωρίς περαιτέρω συζητήσεις. Συναντηθήκαμε την επόμενη ημέρα και αμέσως του έκανα την πρώτη ερώτηση…
Τελικά σύνταξη εμείς θα πάρουμε;
Εννοείς η γενιά μας; Ναι, πιστεύω θα πάρουμε. Αν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις με αποφασιστικότητα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη και τότε ναι, ίσως το σώσουμε και καταφέρουμε να πάρουμε αξιοπρεπή σύνταξη. Τουλάχιστον δεν θα έχει χαθεί μια γενιά. Διότι η επόμενη γενιά, οι νεοεισερχόμενοι στην εργασία και όσοι είναι κάτω των 35, θα έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν τον δικό τους «προσωπικό κουμπαρά» και να γνωρίζουν τι σύνταξη θα πάρουν. Μιλάμε για την επικουρική που πλέον δεν θα δίνεται διάσπαρτα από τις επαγγελματικές οργανώσεις, αλλά θα συγκεντρώνεται και θα επενδύεται από Ειδικό Ταμείο που δημιουργείται.
Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αλλά αναρωτιέμαι, θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα ή θα μείνουν στα λόγια;
Η ερώτηση που κάνεις είναι καίρια. Είναι στο χέρι της Πολιτείας να πείσει τους νέους να εμπιστευτούν ξανά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Διότι, αν δεν τους πείσει, εκείνοι θα δυσφορούν για την καταβολή των εισφορών και το σύστημα θα ρέπει προς την εισφοροδιαφυγή – κοινή συναινέσει εργοδότη – εργαζομένου. Εάν οι νέοι εισφοροδιαφεύγουν, θα χάσουν την ευκαιρία να απολαύσουν ανώτερες συντάξιμες αποδοχές και θα περιοριστούν μόνο στην κύρια. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να επενδύσουν στο μέλλον τους και να προνοήσουν για αυτό, εμπιστευόμενοι το ελληνικό κράτος.
Θεωρείτε την εμπιστοσύνη Πολιτείας – πολιτών σημαντικό παράγοντα ανάπτυξης;
Η εμπιστοσύνη Πολιτείας – πολιτών δεν είναι μόνο σημαντικός παράγοντας της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας. Αν οι πολίτες θεωρούν ότι το κράτος τούς κοροϊδεύει ή προσπαθεί να τους επιβάλει τη θέλησή του ή, ακόμα χειρότερα, τους εκμεταλλεύεται για να περνούν καλά λίγοι, υπάρχει πρόβλημα. Καμία πολιτική για τους πολίτες δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς τους πολίτες. Για αυτό και ο κ. Μητσοτάκης εξαρχής προσπαθεί να πείθει για την ορθότητα των πολιτικών επιλογών του. Δυστυχώς, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που υπονομεύουν αυτήν την προσπάθεια οικοδόμησης εμπιστοσύνης κράτους – πολίτη.
Εννοείτε την αξιωματική αντιπολίτευση;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί σε αυτήν την προσπάθεια υπονόμευσης. Στο θέμα της πανδημίας π.χ., κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές, αφήνοντας τον κ. Πολάκη να αμφισβητεί τα εμβόλια και να μιλάει για φάρμακα που τελικά αποδεικνύεται πως ήταν για άλογα και αγελάδες. Ή, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στην αρχή της χρονιάς ανέλαβε την ευθύνη των συγκεντρώσεων αν αυξάνονταν τα κρούσματα, αλλά όταν αυξήθηκαν, ύστερα από το ρεκόρ διαδηλώσεων, καμία ευθύνη δεν ανέλαβε. Αντίθετα, σήμερα με θράσος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν κατάφερε δήθεν να πείσει τον κόσμο. Μα αν αναγνωρίζεις ότι υπάρχει πρόβλημα, τότε συντάσσεσαι για να πείσεις και τους δικούς σου ψηφοφόρους. Αλλά, ως συνήθως, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πατά σε δύο βάρκες και να ψαρεύει σε θολά νερά. Ε, αυτό το έχει καταλάβει ο κόσμος.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύει τη συναίνεση;
Λέω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύει κάτι περισσότερο από τη συναίνεση. Υπονομεύει την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και αγνοεί ότι με τον τρόπο αυτόν ουσιαστικά πριονίζει το κλαδί στο οποίο στέκεται. Για να ικανοποιήσει τυχόν αισθήματα δυσαρέσκειας μερίδας πολιτών, δεν διστάζει να κλονίζει την εμπιστοσύνη κράτους – πολίτη. Και αδιαφορεί αν, με το να χαμηλώνει τον πήχη της Δημοκρατίας μας, υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας. Δηλαδή, π.χ., αν «καεί το μπ@@@@@λο η Βουλή», μετά τι; Η απαξίωση των θεσμών τι εξυπηρετεί; Για αυτό και βλέπετε την αγωνία του Κυριάκου Μητσοτάκη να περιφρουρήσει θεσμούς, λειτουργώντας πολλές φορές σαν καθηγητής που διδάσκει τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του πολιτεύματος.
Ωστόσο, οι πολίτες έχουν αρκετούς λόγους να δυσφορούν με κυβερνητικές πολιτικές και να εξοργίζονται…
Αναμφισβήτητα και έχουν. Καμία πολιτική δεν μπορεί να ικανοποιεί τους πάντες, ούτε να τους βρίσκει σύμφωνους όλους. Όμως, από την άλλη, η οργή πού οδηγεί; Ο διχασμός που καλλιεργείται σε τι εξυπηρετεί; Υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες. Υπάρχουν απειλές και κίνδυνοι. Δείτε τι συνέβη το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές. Η αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής κρίσης δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Είναι θέμα πρωτίστως επιχειρησιακό και χρειάζεται ο συντονισμός όλων: κράτους και κοινωνίας των πολιτών. Λέγαμε, για παράδειγμα, για τις επιτυχημένες εκκενώσεις, ώστε να προστατευτεί η ανθρώπινη ζωή που πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη συνεργασία των πολιτών. Και οι πολίτες συνεργάστηκαν, για αυτό και δεν είχαμε θύματα. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε τη διαδικασία και απαξίωσε το 112 για μικροπολιτικούς λόγους, ενώ θα περίμενε κανείς να τη στηρίξει – πόσω μάλλον μετά το τραυματικό προηγούμενο στο Μάτι επί διακυβέρνησής του.
Πάντως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή ζήτησε πρόσωπο κοινής αποδοχής για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Σωστά! Το ζήτησε. Και το αίτημά του ικανοποιήθηκε σχεδόν άμεσα! Ο πρωθυπουργός όρισε υπουργό του νέου υπουργείου Πολιτικής Προστασίας, πλέον, τον πρώην υπουργό Άμυνας των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και είδατε τι εισέπραξε ως απάντηση. Όχι μόνο υπήρξε πολιτική ανακολουθία και άρνηση να συναινέσουν στη δική τους πρόταση. Αλλά, ο κ. Αποστολάκης χαρακτηρίστηκε αποστάτης, σε μια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ανασύρει παλιές μνήμες για να πλήξει το όνομα του πρωθυπουργού και της οικογένειάς του. Ο κ. Μητσοτάκης ρίσκαρε πολιτικά στην επιδίωξή του να προωθήσει τις ελάχιστες δυνατές συναινέσεις για να προχωρήσει η χώρα αλλαγμένη στο μέλλον, απαλλαγμένη από τα διχαστικά κατάλοιπα του παρελθόντος. Αποδείχθηκε ότι ματαιοπονεί. Και θεωρώ ότι τα περιθώρια συναινέσεων και καλών προθέσεων εξαντλήθηκαν. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την τυφλή πολιτική σύγκρουση, θα παίρνει και τις ανάλογες απαντήσεις.
Μιας και αναφέρεις την τυφλή πολιτική σύγκρουση, θυμάμαι ότι εξελέγης βουλευτής στα «πέτρινα χρόνια» του μνημονίου. Όταν αποφάσιζες να μπεις ενεργά στην κεντρική πολιτική σκηνή, γνώριζες αυτές τις διαστάσεις της πολιτικής;
Μπήκα στην πολιτική σε μια περίοδο πολιτικά φορτισμένη. Με το κύμα των «αγανακτισμένων» να φουντώνει και τον κόσμο να φορτώνει αδιακρίτως στους πολιτικούς κάθε πρόβλημα που αντιμετώπιζε.
Το 2012 ήταν μια περίοδος άκρως συγκρουσιακή…
Ασφαλώς και ήταν, όμως, η δική μου… διάσταση της πολιτικής δεν αφορά τη σύγκρουση, αλλά τη σύνθεση. Θεωρώ ότι οι νέοι πρέπει να συμμετάσχουν στα κοινά και να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνες για να βελτιώνουν τα πράγματα, όχι για να τα γκρεμίζουν. Δεν είναι για πέταμα ό,τι έγινε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε δραματικά και η χώρα συμμετέχει ενεργά στο κλαμπ των πιο προηγμένων χωρών του πλανήτη. Δεν μπορούμε να απαξιώσουμε αυτό το κεκτημένο. Οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε. Με αυτό το σκεπτικό μπήκα στην πολιτική.
Πριν βάλεις υποψηφιότητα, τα ένσημά σου ήταν κομματικά;
Παρότι ο πατέρας μου κατείχε θέση ευθύνης ως επιλεγμένος (όχι, τότε εκλεγμένος) περιφερειάρχης Κρήτης από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, εγώ ακολούθησα τον ιδιωτικό τομέα, μακριά από τα κομματικά. Το 2012 πήρα την απόφαση να δεχθώ την τιμητική πρόταση του Αντώνη Σαμαρά να με συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ στον Νομό Ηρακλείου και, κυριολεκτικά, βρέθηκα από το εργοτάξιο ως πολιτικός μηχανικός στη Βουλή ως πολιτικός… Ήταν μια απόφαση που μου βγήκε, απλά. Και ευχαριστώ τους συμπολίτες μου που με στήριξαν και με στηρίζουν.
Σήμερα, αισθάνεσαι περισσότερο πολιτικός μηχανικός ή πολιτικός;
Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι και τόσο πολιτικός, με την ευρεία έννοια που την αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Για να το πω απλά, δεν αισθάνομαι επαγγελματίας πολιτικός! Είμαι εδώ για να προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορώ για να αλλάξει η Ελλάδα και για όσο οι συμπολίτες μου εκτιμούν την προσφορά μας και με εμπιστεύονται με την ψήφο τους. Αν εκείνοι κρίνουν ότι δεν έχω κάτι περισσότερο να προσφέρω, επιστρέφω και θα ασκήσω και πάλι το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού, όπως το έκανα και το 2015 που δεν εξελέγην.
Ήταν δύσκολη για σένα η περίοδος εκείνη;
Νομίζω ότι ήταν δύσκολη για την πλειονότητα των Ελλήνων. Για μένα ήταν επαγγελματικά δημιουργική και πολιτικά διδακτική.
Γνωρίζοντας την αγάπη σου για την Κρήτη και τις παραδόσεις της, θα ήθελα να κλείσουμε τη συνέντευξή μας με μια μαντινάδα. Με μια μαντινάδα προς έναν άλλον πολιτικό που έλκει την καταγωγή του από τα Χανιά της Κρήτης, τον Κυριάκο Μητσοτάκη…
Όχι μία αλλά δύο μαντινάδες θα σου πω…
Η χώρα που πολιτισμό χάρισε στον πλανήτη, διάλεξε για πρωθυπουργό να έχει από την Κρήτη!
Μαδάρες, Λασιθιώτικα και Γέρο Ψηλορείτη, της χώρας τον πρωθυπουργό τον έδωσε η Κρήτη!
Συνέντευξη στην Άννα Καραβοκύρη
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
