Έπειτα από οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις, αρχής γενομένης από το 2004, ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης της ΝΔ Θεόδωρος Καράογλου μάς αποκαλύπτει γιατί το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου του 2019 ήταν το πιο δύσκολο της κοινοβουλευτικής του πορείας, μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια και δηλώνει πως «σαν το Ζαγκλιβέρι δεν έχει!».
Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται και πάλι στο «κόκκινο» της πανδημίας. Κατά τη γνώμη σας, τι συντέλεσε στην απότομη αύξηση των κρουσμάτων;
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης είναι πιεστική. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που προηγήθηκαν, η επιστροφή του κόσμου και των φοιτητών από τις διακοπές και ο χαμηλός βαθμός εμβολιαστικής κάλυψης σε πολλές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας είναι ορισμένοι από τους λόγους της αυξημένης διασποράς του κορονοϊού. Δυστυχώς, όσο ο πληθυσμός παραμένει ανεμβολίαστος, τόσο αυξάνει η πιθανότητα νόσησης. Γι’ αυτό και με την ευκαιρία που μου δίνετε, θέλω να στείλω δύο μηνύματα: Τα εμβόλια σώζουν ζωές και πρέπει να σπεύσουν να εμβολιαστούν όλοι οι συμπατριώτες μας και, το δεύτερο, ότι η μετάλλαξη «Δέλτα» δεν κοιτά ηλικίες.
Από το 2004 εκλέγεστε στη Βουλή. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην κοινοβουλευτική σας πορεία;
Ήταν η νύχτα της 25η Ιανουαρίου του 2019 όταν οι 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με 8 πρόθυμους από πέντε κόμματα της αντιπολίτευσης, επικύρωσαν ως ευκαιριακή πλειοψηφία τη λεόντεια και ετεροβαρή για τη χώρα μας Συμφωνία της Πρεσπών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Γιατί τα κομματικά παζάρια και ο κυνισμός του ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν του εθνικού συμφέροντος, παρά τη σθεναρή αντίδραση της ΝΔ που προειδοποιούσε ότι, εφόσον η συμφωνία κυρωθεί δεν μπορεί να αναιρεθεί. Δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα ξημέρωνε η ημέρα που θα έπρεπε να πάρω τον λόγο στην εθνική αντιπροσωπεία, προκειμένου να επιχειρηματολογήσω για το αυτονόητο. Ότι η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική.
Έχετε αναλάβει δύο φορές το κρίσιμο χαρτοφυλάκιο στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Ποια ήταν η σημαντικότερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε το 2012 και αντίστοιχα το 2019;
To 2012, στην πρώτη θητεία μου, όταν και επανασυστάθηκε το υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης, η σημαντικότερη πρόκληση ήταν να του προσδώσω αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Φέρνοντας στο ιστορικό κτίριο του Διοικητηρίου τη σημαντική αρμοδιότητα της διεύθυνσης ιδιωτικών επενδύσεων πετύχαμε μια «επανάσταση», αφού στείλαμε το μήνυμα ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Επί της ουσίας καταφέραμε να φέρουμε την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και είμαι πολύ υπερήφανος για όσα πετύχαμε, αφού σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα δημιουργήσαμε έναν μηχανισμό, μέσω του οποίου εξυπηρετούσαμε κάθε επενδυτή που ήθελε να δραστηριοποιηθεί στις τρεις περιφέρειες της Μακεδονίας και της Θράκης. Το 2019, το στοίχημα ήταν να προτάξουμε την εξωστρέφεια του ΥΜΑΘ και να ενθαρρύνουμε την επενδυτική δραστηριότητα στη Μακεδονία και τη Θράκη, καθιστώντας την ευλογημένη γη μας στρατηγείο επενδύσεων, καινοτομίας και δημιουργικότητας.
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Όμορφα, ρομαντικά αλλά και ταυτόχρονα δύσκολα!
Γιατί ήταν δύσκολα;
Δεν προέρχομαι από «τζάκι», αλλά από μια αγροτική οικογένεια που μοχθούσε καθημερινά για τον επιούσιο και ζούσε από την καπνοκαλλιέργεια. Ο ιδρώτας των γονιών μου πότιζε τα χωράφια που καλλιεργούσαν, διδάσκοντας σε εμένα ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται»!
Τι άλλο σας δίδαξαν οι γονείς σας και το κρατάτε μέχρι σήμερα;
Πάρα πολλά… Ακόμα θυμάμαι τη φράση του πατέρα μου: «Λίγο θα κοπιάσεις, λίγο θα χαρείς. Πολύ θα κουραστείς, πολλά θα απολαύσεις». Την επαναλαμβάνω πολλές φορές στα παιδιά μου ως υπενθύμιση ότι στη ζωή τίποτα δεν προσφέρεται απλόχερα και πως οι κόποι τους θα ανταμειφθούν.
Πώς αντέδρασαν οι δικοί σας όταν τους ανακοινώσατε ότι θα εμπλακείτε με την πολιτική;
Όταν το 1986 εκλέχθηκα πρώτη φορά πρόεδρος Κοινότητας Ζαγκλιβερίου, έχοντας προηγουμένως μια αξιοπρόσεκτη και ενεργή πορεία στη ΜΑΚΙ, την ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε χρόνια δύσκολα για τις αρχές και τις αξίες μας που ήμασταν δακτυλοδεικτούμενοι, ο πατέρας μου με ρώτησε «τι θέλεις και ασχολείσαι με τα κόμματα»; Αντιλαμβάνεστε το παράδοξο… Εγώ να έχω εκλεγεί πρόεδρος κοινότητας και ο πατέρας μου να προσπαθεί να με αποτρέψει. Ακόμα το θυμάμαι…
Συνεπώς το «βάπτισμα του πυρός» στην πολιτική το λάβατε στην ΟΝΝΕΔ;
Ξεκίνησα από το μαθητικό τμήμα της ΟΝΝΕΔ, τη ΜΑΚΙ. Το 1974, σε ηλικία 14 χρόνων, επηρεάστηκα βαθιά από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, την επιστροφή του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή και τη Μεταπολίτευση. Τα συγκεκριμένα γεγονότα με συντάραξαν, ωστόσο τα πρώτα ερεθίσματα τα είχα λάβει από τον μακαρίτη τον παππού μου, τον πατέρα της μητέρας μου, ο οποίος ήταν πολιτικοποιημένος, προσωπικός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και επί σειρά ετών πρόεδρος της Κοινότητας Πεντάπολης Σερρών, που με γαλούχησε εθνικά και κομματικά.
Ως φοιτητής είχατε κάνει κάποιες δουλειές του ποδαριού για να εξασφαλίστε τα προς το ζην;
Αμέτρητες! Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι του μεροκάματου και ως εκ τούτου, για να τα βγάλω πέρα ως φοιτητής, έκανα διάφορες δουλειές του ποδαριού.
Δηλαδή, πού εργαστήκατε;
Εργάστηκα για λίγο στον ΟΠΑΠ, μετά ως σερβιτόρος σε ταβέρνα, ως μπάρμαν στο «Sante» επί της Μητροπόλεως 70, ιδιοκτησίας του ξαδέλφου μου Γιώργου Καράογλου, που ήταν γνωστός στην πιάτσα ως Γιώργος Κίκης, ενώ δούλεψα ως μπάρμαν και στη Μύκονο, αλλά και ως κομπάρσος σε παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στην Επίδαυρο και σε όλη την Ελλάδα. Καθεμία από αυτές τις δουλειές είναι και ένα παράσημο για εμένα.
Τι άλλο θεωρείτε παράσημο για εσάς; Για ποιο πράγμα αισθάνεστε τυχερός στη ζωή σας;
Για την οικογένειά μου! Ο Θεός με ευλόγησε να έχω μια ζεστή και δεμένη οικογένεια και να έχω στο πλευρό μου μια σύζυγο «βράχο», με υπομονή, επιμονή και κατανόηση και δύο παιδιά-θησαυρούς, τον Γιώργο και τη Βανέσσα. Βέβαια, στη γυναίκα μου, Γιώτα, χρωστώ ένα γαμήλιο ταξίδι, γιατί, ενώ παντρευτήκαμε το 1989, οι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις δεν μας επέτρεψαν να πραγματοποιήσουμε τον μήνα του μέλιτος.
Και ποια ήταν η πιο στενάχωρη στιγμή της ζωής σας;
Αναμφίβολα ήταν η απώλεια της μητέρας μου όταν ήμουν 14 χρόνων. Εκείνη ήταν 43… Είναι σκληρό να την χάνεις σε αυτήν την τρυφερή ηλικία. Ήμουν 12 χρόνων, όταν ο γιατρός που την παρακολουθούσε με ενημέρωσε πως είχε όγκο στο κεφάλι και, παρά το ότι εγχειρίστηκε, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Παρ’ όλα αυτά πάλεψε με σθένος και γενναιότητα για περίπου δύο χρόνια. Εκείνη η συνομιλία με τον γιατρό ήταν μια στιγμή που με συντάραξε και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να συμβιβαστώ με την ιδέα. Μπήκα στο γραφείο του γιατρού ως παιδί και σε λίγα λεπτά βγήκα από αυτό έχοντας ωριμάσει απότομα, αφού κάθε ημέρα πήγαινα στο σχολείο και το μυαλό μου ήταν στο αν η μητέρα μου θα ζει ή θα είχε φύγει όταν επέστρεφα σπίτι.
Ποια συμβουλή ή παρότρυνση κρατάτε από τους γονείς σας;
Να παραμείνω ταπεινός, συνεπής και να αγωνίζομαι πάντα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δεν θέλω να παρακούσω τη συμβουλή τους, ούτε να προδώσω την υπόσχεση που τους έδωσα. Γι’ αυτό και όταν θέτω έναν στόχο, τον σημαδεύω» σωστά, σεβόμενος πάντα τα όρια και την προσωπικότητα του άλλου.
Η απώλεια της μητέρας σας, στην τρυφερή ακόμα ηλικία των 14 ετών, σας σημάδεψε στη μετέπειτα πορεία σας;
Καταλαβαίνεις πόσο αγαπάς κάποιον άνθρωπο όταν σου λείπει! Η μητέρα μου είχε μόρφωση, παιδεία, ιδανικά και αξίες. Ο θάνατός της είναι ένα τραύμα που με ακολουθεί. Με στιγμάτισε, αλλά δεν επέτρεψα να ορίσει την εξέλιξη της ζωής μου. Κοιτώντας πίσω, τολμώ να πω ότι η απώλειά της μου έμαθε να διαχειρίζομαι καλύτερα τα συναισθήματά μου.
Τι σας έλειψε περισσότερο από εκείνη;
Πολλά. Προφανώς, μου λείπει ότι δεν μπορώ να της κρατήσω το χέρι σφιχτά, με στεναχωρεί ότι δεν μπορώ να της τηλεφωνήσω στη διάρκεια της ημέρας ή να της πω «σε αγαπώ». Ξέρω όμως ότι με τον τρόπο της δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου.
Όσοι σας γνωρίζουν λένε πως είστε βιβλιοφάγος και ότι μονίμως έχετε κάποιο βιβλίο επάνω σας. Ισχύει;
Απολύτως. Διαβάζω διαρκώς βιβλία. Προτού κοιμηθώ, όταν βρίσκομαι στο αεροπλάνο, σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Με ηρεμεί! Λειτουργεί ως «σφουγγάρι» που απορροφά την πίεση της ημέρας. Ιδίως στη διάρκεια της καραντίνας, διάβαζα τουλάχιστον δύο βιβλία κάθε εβδομάδα. Ακόμα και στις διακοπές, πρώτα βάζω 2-3 βιβλία στη βαλίτσα και μετά τα… μαγιό!
Αν δεν κάνω λάθος, έχετε γράψει και βιβλία;
Έχω γράψει δύο βιβλία. Το πρώτο έχει τίτλο «Δημόσια Παρέμβαση», με το οποίο κατέθεσα συγκεκριμένες προτάσεις για τη ριζική αναδιάρθρωση του εκλογικού συστήματος και του πανεπιστημιακού ασύλου. Το δεύτερο τιτλοφορείται «Ορκίζομαι» και περιέχει ριζοσπαστικές θέσεις και προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Ετοιμάζετε και κάτι άλλο;
Πέραν αυτών των δύο, ετοιμάζω άλλα τρία βιβλία. Το ένα αφορά τον τόπο μου, το Ζαγκλιβέρι. Το δεύτερο εξιστορεί στιγμές από την ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και την παρουσία στα πολιτικά δρώμενα της πόλης, ενώ το τρίτο θα περιλαμβάνει δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου γύρω από την πολιτική μου σταδιοδρομία.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο στη Θεσσαλονίκη;
Είναι ένα μέρος εκτός του αστικού ιστού της πόλης. Αναφέρομαι στην πλατεία του χωριού μου, στο Ζαγκλιβέρι. Εκεί όπου γεννήθηκα, έπαιξα με τους φίλους μου ως παιδί, εκεί όπου γυρνά πάντα ο λογισμός μου όταν θέλω να αποφορτίσω. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, αλλά στο μυαλό και την καρδιά μου σαν το Ζαγκλιβέρι δεν έχει!
Συνέντευξη στην Άννα Καραβοκύρη
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
