Κομμάτια και θρύψαλα γίνεται ακόμη μία φορά το περίφημο Διεθνές Δίκαιο με την απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των αποκαλούμενων λαϊκών δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Δύο περιοχών οι οποίες, τυπικά έστω, μέχρι τώρα ανήκαν στην Ουκρανία, η οποία χάνει έτσι και δεύτερο κομμάτι της επικράτειάς της μετά την απώλεια της Κριμαίας, το 2014.
Όλα έγιναν βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, όπως δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, οι οποίες αποδεικνύουν ότι ο στόχος που είχε η Μόσχα ήταν να πάρει αυτό που ήθελε χωρίς –τυπικά και πάλι– να μπορεί να κατηγορηθεί για εισβολή σε ξένη χώρα. Γι’ αυτό και λέει ήδη ότι η ίδια αποτελεί μια.. δύναμη ειρήνης που κλήθηκε να βοηθήσει από δύο ανεξάρτητα και φίλα κράτη, ενώ ισχυρίζεται ότι υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη είναι οι άλλοι: Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ουκρανία.
Φυσικά, όλα αυτά μικρή σημασία έχουν πια. Όπως μικρή σχετικά σημασία έχουν και οι κυρώσεις τις οποίες επιβάλλει η Δύση. Το Κρεμλίνο, άλλωστε, γνώριζε εκ των προτέρων και καλά τις συνέπειες και έχει προετοιμαστεί κατάλληλα – χωρίς αυτό να σημαίνει, βεβαίως, ότι δεν θα «πονέσει». Μετρώντας όμως τη σχέση κόστους-ωφέλειας, αποφάσισε ότι η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της δεύτερης και αποφάσισε να προχωρήσει.
Η πρωτοβουλία πάντως του Πούτιν να αναγνωρίσει κατ’ αρχήν την ανεξαρτησία των αποκαλούμενων λαϊκών δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ως ξεχωριστών οντοτήτων και μετά να εισβάλει στην Ουκρανία έχει ιδιαίτερη σημασία και ξεχωριστή προέκταση στα «καθ’ ημάς». Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η αντίδραση της Ελλάδας, πρώτης μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, που μιλά για παραβίαση θεμελιωδών αρχών του Διεθνούς Δικαίου, για παράνομη και μονομερή ανακήρυξη «ανεξαρτησίας» αποσχιστικών εδαφών, σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας όλων των κρατών.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
