Δεν είναι η πρώτη φορά στη διάρκεια αυτού του παράλογου πολέμου στην Ουκρανία, που η διεθνής κοινότητα στρέφει το βλέμμα, πέραν των δύο μονομάχων στο πεδίο της μάχης, σε έναν τρίτο παράγοντα. Πρόκειται για την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος που λειτουργεί. Μετέχει και δεν μετέχει στις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Κρατάει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Μόσχα, αλλά παράλληλα είναι και στη «γραμμή» της Δύσης για τον εξοπλισμό των Ουκρανών, παρέχοντας μάλιστα σειρά προηγμένων όπλων, όπως τα drones. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να διαμεσολαβήσει ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς, προκειμένου να επιτευχθεί ενός είδους διαπραγμάτευση. Κι όταν φτάνει η ώρα που η δυτική συμμαχία προστρέχει στις «καλές» της υπηρεσίες για βοήθεια προκειμένου να υλοποιήσει τον σχεδιασμό της σε σχέση με τη γενικότερη αρχιτεκτονική της περιοχής, τότε βάζει τα καλά της, παίρνει το ανάλογο ύφος και πειθαναγκάζει τους ηγέτες της να πέσουν στα γόνατα.
Μνημείο και η πρόσφατη δήλωσή του για το βέτο στην ένταξη Φινλανδίας – Σουηδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Έφτασε στο σημείο να επιτεθεί έμμεσα μέχρι και στον… Μπουλέντ Ετσεβίτ, διότι πριν από περίπου 40 χρόνια δεν έθεσε βέτο στην επανάκαμψη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, από το οποίο είχε αποχωρήσει λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο!
Δεν θα κάνει, είπε, το ίδιο λάθος. Λογικό. Αυτό που για τη Δύση σήμερα φαντάζει ως ματ στην παρτίδα σκάκι με τη Ρωσία, για τον ίδιο δεν είναι παρά η χρυσή ευκαιρία να λύσει μερικά «προβληματάκια» στο εσωτερικό της Τουρκίας με τους Κούρδους και στο εξωτερικό με τους γείτονές του, όπως η Ελλάδα, η Συρία, το Ιράκ ή ακόμη και η Αίγυπτος.
Και το ερώτημα είναι: Η δυτική συμμαχία θα υποκύψει στους εκβιασμούς του σουλτάνου όταν και αν;…
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
