Όλοι αποδέχθηκαν ότι υπάρχουν τεράστιες καθυστερήσεις που φτάνουν σε σημείο αρνησιδικίας, ενώ συμφώνησαν ότι στο μέλλον θα υπάρξουν ανάλογες συναντήσεις, χωρίς όμως τη συμμετοχή της κυρίας Σακελλαροπούλου.
Επιπλέον, ένα θέμα που συζητήθηκε, ήταν ο μεγάλος αριθμός των οργανικών κενών θέσεων των δικαστικών υπαλλήλων, που εδώ και χρόνια αποτελεί ένα από τα βασικά προβλήματα της Δικαιοσύνης και προκαλεί τεράστια προβλήματα δυσλειτουργίας.
«Όλοι συζητούμε για την έγκαιρη και αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης και η Ελλάδα τρέχει πίσω από αυτές τις μαγικές λέξεις επί δεκαετίες. Οι δικαστές, οι δικηγόροι, οι πάντες. Και βέβαια η κοινωνία που ταλαιπωρείται. Δεν είναι πολύ εύκολο, επιμένω όμως ότι μπορούν πολλά να γίνουν για την αντιμετώπιση αυτής της παθογένειας, γιατί η δικαιοσύνη είναι μεν συλλογικό αγαθό, αλλά η λειτουργία της είναι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί.
Βλέπουμε να εισάγονται ρυθμίσεις αλλεπάλληλες, οι οποίες πολλές φορές περιπλέκουν τα πράγματα ή πάντως αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Για να μπορέσει κανείς να βρει λύσεις, χρειάζονται τομές και όχι μικρορρυθμίσεις και μπαλώματα. Οι τομές όμως θέλουν συναινέσεις, θέλουν γενναιότητα και υποχωρήσεις αμοιβαίες. Ξέρω ότι αυτή την εποχή έχουν ήδη αρχίσει συζητήσεις και για τις καθυστερήσεις που είναι ένα μεγάλο θέμα. Όπως προκύπτει και από τους δείκτες του EU Justice Scoreboard, το οποίο έχει μεγάλο ρόλο και στα μέτρα που προτείνονται στα κράτη μέληκαι στη χρηματοδότηση από το ταμείο Ανάκαμψης, η Ελλάδα εμφανίζεται στο θέμα αυτό να υστερεί. Τουλάχιστον πάντως για τις διοικητικές διαφορές υπάρχει σημαντική βελτίωση, από τις 1500 μέρεςτο 2013, στις 600, που όμως είναι και πάλι πίσω από τον ευρωπαϊκό μέσο δείκτη.
Μεγάλο ζήτημα είναι και το θέμα του χωροταξικού χάρτη, γιατί η κατάσταση των πραγμάτων και στη δικαιοσύνη είναι δυναμική. Η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα του 1960, ούτε του 2000 καν, επομένως και η χωροταξία των δικαστηρίων είναι προς μελέτη. Στο ζήτημα αυτό είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν αντιδράσεις και επιφυλάξεις τόσο από τους πολίτες, τις τοπικές κοινωνίες και τους τοπικούς συλλόγους, όσο και από τους δικαστές. Γι’ αυτό λέω ότι οι μεταρρυθμίσεις θέλουν μελέτη, γενναιότητα και συναίνεση.
Υπάρχουν και άλλα πολλά ζητήματα, όπως η αξιολόγηση του έργου των δικαστών, όσο και να ενοχλεί καμιά φορά η λέξη αυτή. Τα θέματα αυτά δεν μπορούν να λυθούν μόνον από τους δικαστές, τον νομοθέτη ή την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά όλοι οι φορείς της δικαιοσύνης πρέπει να έχουν τη διάθεση να προβληματιστούν και να συνεργαστούν».
-Το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών σε δικαστική προστασία ικανοποιείται μόνο εφόσον επιτευχθεί ορθή και ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης. Οι αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, που φθάνουν στο όριο της αρνησιδικίας, είναι σταυρικό πρόβλημα, που κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμό. Δυστυχώς, έχουμε καταστεί «πρωταθλήτρια» χώρα σε καθυστερήσεις στην Ε.Ε. με το μέσο χρόνο επίλυσης μιας διαφοράς να ανέρχεται σε 1.771 ημέρες σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι μόλις 455 ημέρες.
-Το ζήτημα δεν επιλύεται με καταργήσεις ή συγχωνεύσεις δικαστικών σχηματισμών, ούτε με τηλεματικές δίκες και κατάργηση της προφορικότητας της διαδικασίας, αλλά προϋποθέτει χορήγηση επίκαιρων ανωνυμοποιημένων στατιστικών στοιχείων για τους ρυθμούς απονομής της Δικαιοσύνης, ανά δικαστικό σχηματισμό και ανά δικαστικό λειτουργό, αλλαγή των δικονομικών κανόνων, βελτίωση των ρυθμίσεων του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών, ανακατανομή αρμοδιοτήτων, κάλυψη των οργανικών κενών των δικαστικών υπαλλήλων, προώθηση της ηλεκτρονικής Δικαιοσύνης και ενίσχυση των δικαστικών κτιρίων και των εν γένει υλικοτεχνικών υποδομών.
-Το δικηγορικό σώμα έχει καταδικάσει επανειλημμένα φαινόμενα συνήχησης της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, τη μη συμμόρφωση της Διοίκησης με δικαστικές αποφάσεις κ.ο.κ.
