Ήταν 17 Αυγούστου 1999, ξημερώματα, όπως και προχθές που η Τουρκία χτυπήθηκε από σεισμό 7,6 Ρίχτερ. Ο απολογισμός τραγικός: Πάνω από 20.000 νεκροί. Εκείνες τις μέρες του Αυγούστου, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που στέλνει βοήθεια και υποστήριξη στην Τουρκία.Σε λιγότερο από έναν μήνα, στις 7 Σεπτεμβρίου, στις 2:55 το μεσημέρι, η Αθήνα «χορεύει» από σεισμό 5,9 Ρίχτερ. Νεκροί 143. Η Τουρκία ανταποδίδει τη βοήθεια και είναι η πρώτη χώρα που συμπαραστέκεται στην Ελλάδα.
Όλα αυτά μόλις τρία χρόνια από τη στιγμή που Ελλάδα και Τουρκία είχαν φτάσει ένα βήμα πριν από τον πόλεμο με αφορμή τα Ίμια.Η περίοδος μετά από εκείνη των σεισμών που έπληξαν τις δύο χώρες χαρακτηρίστηκε ως «ελληνοτουρκική διπλωματία των σεισμών». Οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, που ήταν σε διαρκή ένταση, εξομαλύνονται για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η τωρινή περίοδος ίσως να θυμίζει σε πολλά εκείνη. Η Ελλάδα πρώτη έστειλε βοήθεια στην Τουρκία, οι ηρωικοί άνδρες και γυναίκες της ΕΜΑΚ σώζουν Τούρκους από τα χαλάσματα, η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού συγκλονίζεται από την ανείπωτη τραγωδία. Γιατί οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Γιατί οι σεισμοί δεν κάνουν διακρίσεις, δεν ξεχωρίζουν τους «καλούς» από τους «κακούς». Η τραγωδία δεν έχει εθνικότητα και οι πατριωτισμοί δεν χωράνε όταν από τα ερείπια βγαίνει νεκρό ένα κοριτσάκι που το λένε Φατμέ ή Χριστίνα.
Ναι, έχει δίκιο ο Μητσοτάκης, όταν λέει ότι στις τραγωδίες βάζουμε στην άκρη τις διαφορές μας.Όμως, ας μη γελιόμαστε. Η διπλωματία των σεισμών μόνο βραχυχρόνια αποτελέσματα μπορεί να έχει, όταν οι πολιτικές σκοπιμότητες και οι ακραίες ιδέες εμφιλοχωρούν.
Η εμπέδωση της έχθρας, ιδιαίτερα του τουρκικού λαού, γίνεται κατά σύστημα και η Τουρκία θα συνεχίσει να μας απειλεί ότι θα έρθουν νύχτα, όταν η Ελλάδα θα συνεχίσει να μιλά τη μέρα και να στέλνει βοήθεια τη μέρα.
Ο Ερντογάν ή όποιος άλλος πρόεδρος θα συνεχίσει να εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και Έλληνες (και Τούρκοι) πιλότοι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν στο όνομα ενός ακήρυκτου πολέμου.Μακάρι οι επιθυμίες των δύο λαών να ξεπερνούσαν τα πολιτικά και γεωπολιτικά παιχνίδια. Μακάρι αυτές οι τραγωδίες (που να μην έρχονταν) να «σκότωναν» και τις όποιες έχθρες και μίση.
Μακάρι τα ζεϊμπέκικα να ήταν ο μοναδικός χορός που θα χαίρονταν Ελλάδα και Τουρκία και όχι ο πολεμικός χορός που ζούμε καθημερινά.
Στη μνήμη τόσων νεκρών, καλό είναι τουλάχιστον να το ευχόμαστε.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
