Η ιδέα του εξωδικαστικού συμβιβασμού για ρύθμιση δανείων είναι μια καλή ιδέα, αν κανείς την εξετάσει αυτόνομα και δεν υπολογίσει κάποιες «παγίδες».
Να επισημάνουμε,όμως, πως τα στατιστικά στοιχεία λένε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι όσοι προχωρούν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους σε ποσοστό μόλις 30%, και μάλιστα έπειτα από μόλις δύο ή τρεις μήνες από τη σύναψη της συμφωνίας τους. Το αναλόγως αντίστροφο συμβαίνει με όσους έρχονται σε απευθείας συμφωνία με τις τράπεζες. Είναι συνεπείς σε ποσοστό 70% στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Και το ερώτημα: Γιατί ο εξωδικαστικός συμβιβασμός δημιουργεί νέα κόκκινα δάνεια; Μήπως,κατά πως ισχυρίζονται οι επαΐοντες, επειδή με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό συγκεντρώνονται όλες οι οφειλές του πολίτη και ρυθμίζονται συνολικά; Γιατί όταν όλες οι ρυθμίσεις μπαίνουν μέσα σε ένα τσουβάλι, η ασυνέπεια κυριαρχεί στο σύνολο των υποχρεώσεων, αφού ο εξωδικαστικός συμβιβασμός δεν είναι πύλη για κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου υπάρχουν λεφτόδεντρα. Δεν αλλάζει το εισόδημα των πολιτών. Φέρνει όμως μπροστά το πρόβλημα που νωρίτερα είχε κρυφτεί κάτω από το χαλί.
Ο πολίτης, που μέχρι εκείνη την ώρα αδυνατούσε (ή είχε αποφασίσει) να είναι συνεπής σε κάποιες υποχρεώσεις του και ασυνεπής σε κάποιες άλλες, θα εξακολουθεί να χρωστά. Όχι «κάπου», όπως ήταν πριν, αλλά παντού! Και εκεί είναι το πρόβλημα.
Μήπως ο αρμόδιος υπουργός, που υποσχέθηκε πως θα προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις του εξωδικαστικού συμβιβασμού, θα πρέπει επειγόντως να εισηγηθεί στις τράπεζες κάποια λύση στο πρόβλημα; Το οποίο, εκτός του ότι πλήττει τους δανειστές-οφειλέτες, συμβάλλει και έτι περαιτέρω στην αύξηση του αριθμού των «κόκκινων» δανείων;
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
