Η «υπόθεση Γεωργούλη» μπορεί να διαθέτει όλα τα θελκτικά στοιχεία για να καταστεί λαϊκό ανάγνωσμα, ωστόσο προσφέρεται για ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα που άπτονται της πολιτικής. Το ένα σχετίζεται με την προσπάθεια που έγινε στη χώρα μας να πολιτικοποιηθεί το κίνημα του ΜeΤoo –ή μάλλον περιπτώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας να αποδοθούν σε έναν και μόνο πολιτικό χώρο.
Πρόκειται για ακόμη μία ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς πουθενά αλλού στον κόσμο η κακοποίηση δεν κατηγοριοποιήθηκε ως «δεξιά» ή «αριστερή», μπλε, πράσινη ή κίτρινη. Στη χώρα μας ήταν η «πρώτη φορά Αριστερά» και πολυπληθείς ελαφρές ταξιαρχίες των τρολ, που πολιτικοποίησαν στο έπακρον υποθέσεις «τύπου Λιγνάδη» και ενοχοποίησαν μια ολόκληρη παράταξη ότι είναι η «παράταξη των βιαστών και των παιδεραστών».
Το δεύτερο σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονται και εκλέγονται οι ευρωβουλευτές. Ναι, ήταν η κομματική ηγεσία που επέλεξε τον Αλέξη Γεωργούλη για τα ψηφοδέλτια, ως έναν «κράχτη»,για να μαζέψει ψήφους. Έτσι είναι: Βάζουμε έναν-δύο σοβαρούς να κάνουν τη δουλειά, στέλνουμε μερικούς «χρυσή εξορία» (γνωστά και ζηλευτά τα προνόμια και ο μισθός) και συμπληρώνουμε και μερικά ονόματα που «κόβουν εισιτήρια».
Όμως τον Γεωργούλη στις Βρυξέλλες τον έστειλε ο λαός. Όχι ως πολιτικό, αλλά ως «Εραστή Δυτικών Προαστίων». Γιατί τι έκανε εκεί ο Γεωργούλης; Τι μας αφήνει η θητεία του; Τίποτα. Απλώς πληρώθηκε αδρά για τις ψήφους που έφερε στο κόμμα.Στις Ευρωεκλογές πήρε 162.974 ψήφους και από την αρχή έδειχνε ο ίδιος, πως θα κάνει μια γερή μπάζα για να περάσει καλά για το υπόλοιπο της ζωής του.
Δεν αλλάζει όμως το γεγονός ότι αυτός ο κύριος, που το πολιτικό του αποτύπωμα στην Ευρωβουλή αγνοείται, επελέγη ως υποψήφιος από την ηγεσία κόμματος εξουσίας και εξελέγη με χιλιάδες ψήφους, επειδή πριν από 20 χρόνια ήταν το «ταίρι» των τηλεθεατών.
Είναι ευκαιρία πολιτικοί και πολίτες να διδαχτούμε έστω και κάτι από την«υπόθεση Γεωργούλη».Να αναλογιστούμε κόμματα και ψηφοφόροι τους αν θέλουμε στην Ευρωβουλή Γεωργούληδες ή ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα και τους πολίτες της.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
