Ήταν δημοφιλής η φράση «δημοκρατικές δυνάμεις» τη δεκαετία του ’80. Η επινόηση του όρου διακατεχόταν επιτηδευμένα από αοριστία, ως προς το ποιους περιλαμβάνει. Ο εμπνευστής της, Ανδρέας Παπανδρέου, και τα στελέχη του τότε ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσαν τη φράση είτε για να συσπειρώσουν τη βάση είτε για να ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά των αριστερών ψηφοφόρων απέναντι στον «μπαμπούλα» της «επάρατης» Δεξιάς. Ήταν μια… ευφυής αλλά παραπλανητική έμπνευση, αφού ταύτιζε τη συντηρητική Κεντροδεξιά με τη δικτατορία και απέναντι στεκόταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε δημοκρατικό τόξο.
Επιστρέφοντας στο παρόν, σαν μια ακόμα φάρσα, μας προέκυψαν οι «προοδευτικές δυνάμεις» του Αλέξη Τσίπρα. Σκοπίμως δεν μας προσδιορίζει ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις και ποιους εννοεί. Βλέπετε, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει.
Τέλος πάντων, τι είναι αυτό που σε καθιστά προοδευτικό στην εποχή μας; Μήπως απλά με τον όρο «προοδευτικές δυνάμεις» εννοεί ένα κέλυφος που θα στεγάσει όσους πρόθυμους ψάχνουν μία ευκαιριακή σχέση με πολύ μεγάλα οφέλη;Σίγουρα δεν αποτελεί πρόοδο να κυβερνήσεις με ιδεολογία του 19ου αιώνα και, όπου εφαρμόστηκε, έχει αποτύχει παταγωδώς. Επιπλέον –τουλάχιστον στον κόσμο που γνωρίζουμε– δεν υπάρχει συνεργασία χωρίς προηγούμενη συνεννόηση και προγραμματική συμφωνία. Εκτός και αν αποτελεί καινοτομία να μη συμφωνούν σε τίποτα και να αφήσουνε τα πράγματα στην τύχη. Το έχουν ξανακάνει άλλωστε, μόλις πριν από μερικά χρόνια με τους ΑΝΕΛ. Για το σήμερα ποιος ξέρει.
Μπορεί μια μέρα να ακούσουμε πως οι… ευπρόσδεκτοι, ως ψηφοφόροι, στην «πρώτη φορά Αριστερά» νεοναζιστές και πρώην «συνοδοιπόροι» στις πλατείες των «αγανακτισμένων» είναι «προοδευτικοί».
Με τη… δεύτερη φορά Αριστερά δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται…
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
