Ο ΣΥΡΙΖΑ φθίνει, όπως και οι οπώρες το φθινόπωρο. Δεν χρειαζόταν καν η εκλογή του Κασσελάκη στην αρχηγία, για να το διαπιστώσει κανείς αυτό. Η υποχώρησή του είναι διαρκής από το 2019 και εντεύθεν, κι εσχάτως επιταχυνόμενη. Φανερώθηκε στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και επιβεβαιώθηκε πλήρως στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η εκλογή Κασσελάκη, παρότι έτυχε ευρείας δημοσιότητας όχι μόνο δεν απέδωσε, αλλά κλόνισε έτι περαιτέρω τις προοπτικές του άλλοτε (και για μικρό χρονικό διάστημα) κραταιού κόμματος της νέας Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε καθαρά, χωρίς αμφισβητήσεις, την εξουσία το 2019 και έκτοτε όχι μόνο δεν μπόρεσε να ανακάμψει, αλλά χάνει συνεχώς δυνάμεις. Στο τέλος της περασμένης άνοιξης και στην αρχή του καλοκαιριού έχασε σχεδόν το 50% των ψηφοφόρων του και στις αυτοδιοικητικές εκλογές οι απώλειες διευρύνθηκαν, καθώς οι ψηφοφόροι του μετακινήθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις.
Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τη φθορά και τη διαρκή υποχώρηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το δείχνουν εξάλλου και οι δημοσκοπήσεις. Όλα δε τα σημάδια παραπέμπουν σε φθίνον κόμμα, με ψηφοφόρους που το εγκαταλείπουν και ηγεσία που πελαγοδρομεί ανάμεσα σε διπλές, ασύμβατες μεταξύ τους στρατηγικές. Από τη μία η θεωρούμενη επικοινωνιακή «καταιγίδα»Κασσελάκη, η οποία δεν υποστηρίζεται ιδεολογικά ούτε προγραμματικά, και από την άλλη η καταγγελτική, ακραία και εχθροπαθής αντιπολιτευτική γραμμή που εκφράζει ο μέντοράς του, Παύλος Πολάκης. Η πρώτη φαντάζει υπερφίαλη και η δεύτερη απωθητική. Και οι δύο μαζί φανερώνουν, αν μη τι άλλο, σύγχυση και πολιτική αδυναμία, που αποδιώχνουν παρά ελκύουν τους ψηφοφόρους.
Εκτιμάται πια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει δυνάμεις και αξιοπιστία, δεν αποτελεί πλέον εναλλακτική απέναντι στον πανίσχυρο ακόμη Κυριάκο Μητσοτάκη και κατά βάση ρευστοποιείται. Πιστεύεται δε ότι οδεύει προς εξάντληση και απομείωση των όποιων δυνάμεών του, κάτι που αναμένεται να αποδειχθεί περίτρανα στις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Κοινώς, ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται ως κόμμα χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνοχή, με ηγεσία αμφισβητούμενη και ανίκανη να αντιδράσει αποτελεσματικά, μη δυνάμενη να πείσει ότι μπορεί να αποτελέσει τον άλλον πόλο διεκδίκησης της εξουσίας.
Ο όποιος ιστορικός του κύκλος έκλεισε στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του μεταξύ Σεπτεμβρίου 2015 και Ιουνίου 2019, όταν αναγκάστηκε να αποδεχθεί τα λάθη, τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις της «πρώτη φορά Αριστεράς» και να μετεξελιχθεί από δύναμη αντισυστημική σε απολύτως συστημική και διαχειριστική των πολυσύνθετων προβλημάτων της χώρας και του λαού, αναλαμβάνοντας ευθύνες και ασκώντας πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες από τις προηγούμενες διακηρύξεις του.
Εκεί τοποθετείται η αρχή της μεγάλης φθοράς και της γενικευμένης υποχώρησης που αντιμετωπίζει τώρα. Και στο γεγονός ότι δεν κατάφερε να προσαρμοσθεί και να αλλάξει πραγματικά. Το επιχείρησε τώρα με τον κ. Κασσελάκη κατά τρόπο ασύντακτο, ευκαιριακό, απολύτως επικοινωνιακό και υπό το βάρος μιας ήττας απροσμέτρητης, που δεν έχει τέλος.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
