Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν α) εκατό ημέρες μετά τις εθνικές εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν μια σταθερή κυβέρνηση, β) δεκαπέντε μέρες μετά την ολοκλήρωση των αυτοδιοικητικών εκλογών, με τα όποια μηνύματά τους, και γ) έναν μήνα μετά την εκλογή νέου αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν μία ιδιαιτερότητα. Περισσότερο μοιάζουν με «αξονικές τομογραφίες» όλων των κομμάτων, με την έννοια ότι κατέδειξαν τις τάσεις της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος, προϊδεάζοντάς μας για το τι πρόκειται να συμβεί ακόμη και μεσοπρόθεσμα.
Τα συμπεράσματα είναι πολλαπλά:
· Πρώτον, η ΝΔ διατηρεί μία συσπείρωση περίπου προεκλογικού τύπου και συνεχίζει να έχει τη δυνατότητα ανάκαμψης μετά από μεγάλες κρίσεις.
· Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την κάθοδο με ασανσέρ.
· Τρίτον,το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει… από τη σκάλα.
· Τέταρτον, το ακροδεξιό κύμα που δημιούργησε την οκτακομματική Βουλή υποχωρεί Μόνον η Ελληνική Λύση εξακολουθεί να διατηρεί ένα αξιόλογο ποσοστό, ενώ οι Σπαρτιάτες, μετά την αποτυχία του Κασιδιάρη στον Δήμο της Αθήνα έχουν να αντιμετωπίσουν τις δικαστικές –και κατά πάσα πιθανότητα, υπαρξιακές– συνέπειες των δηλώσεων περί greekmafia. Την ίδια στιγμή, οι έως τώρα εμφανίσεις της Νίκης στη Βουλή δείχνουν ότι απέχει από το να μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κλασικό πολιτικό κόμμα, αλλά μοιάζει περισσότερο με έναν σύλλογο θρησκευόμενων με δικαίωμα ψήφου στο Κοινοβούλιο.
Το σπουδαιότερο όμως νέο συμπέρασμα που αναδεικνύεται από τις δημοσκοπήσεις αυτές, δεδομένης της χρονικής περιόδου που διενεργήθηκαν, και αφορά το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο θα κινείται η χώρα στο εξής, σχετίζεται με την παρουσία της Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα του τόπου, όπως αυτή παρουσιάστηκε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί να πέρασε απαρατήρητο και να μη σχολιάστηκε δεόντως, αφού το βάρος της κριτικής έπεσε κυρίως στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ επί εποχής Κασσελάκη, αλλά το εύρημα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, που αφορά την «πολιτική ταυτότητα» του νέου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Και σίγουρα σηματοδοτεί εξελίξεις. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις και στο τμήμα που αφορά τον Στ.Κασσελάκη, μόνο το 6,1%των ψηφοφόρων πιστεύει ότι ο νέος αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αριστερός. Στο ερώτημα τι θεωρείται ότι είναι ιδεολογικά ο Κασσελάκης, οι απαντήσεις ξεκινούν από το «αριστερός» με 6,1%, «κεντροαριστερός» με 17,4%, «κεντρώος» με 15,6%, «κεντροδεξιός» με 17% και φτάνουν έως το «δεξιός» με 14,3, ενώ ένα 20% λέει τίποτα από τα παραπάνω, θεωρώντας προφανώς τον Κασσελάκη«πολιτικό UFO», όπως τον χαρακτήρισε και το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, Σωτήρης Βαλντέν.
Σημαντικά και τα ευρήματα όσον αφορά τις μετακινήσεις ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάνει ένα 7,8% προς το ΚΚΕ, ένα 3,1% προς την Πλεύση Ελευθερίας και 1,7% προς το ΜέΡΑ25. Συνολικά, χάνει ένα 12,6% προς τα αριστερά του. Λαμβάνοντας όλα αυτά τα στοιχεία υπόψη και σε συνδυασμό με το ποσοστό που –θεωρητικά– κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι την Αριστερά που μας κυβέρνησε –μαζί με τους ΑΝΕΛ, μην το ξεχνάμε– είχε ψηφίσει «κάθε καρυδιάς καρύδι» (από άποψη πολιτικής τοποθέτησης) και πως τώρα ψήφισαν και τον Κασσελάκη πολίτες κάθε πολιτικής απόχρωσης, με μόνο το 6,1% να ανήκει στην Αριστερά. Η οποία Αριστερά φαίνεται πως τετέλεσται με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη. Αυτό εξάλλου πιστεύουν, όπως έδειξαν και οι δημοσκοπήσεις, και όσοι εξακολουθούν να «ψηφίζουν» σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια,αυτό το συμπέρασμα είναι γνωστό σε όσους δεν παρακολουθούσαν την πολιτική ζωή του τόπου με «μυωπικά γυαλιά». Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, ήταν παιδί της κρίσης, μαζί με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ. Ήταν προϊόντα μιας Ελλάδας που πίστευε ότι μπορεί να συγκρουσθεί με την Ευρώπη, μιας πτωχευμένης χώρας, που είδε το βιοτικό της επίπεδο να κατακρημνίζεται και, για να αμυνθεί, οχυρώθηκε πίσω από τα ιστορικά της αντανακλαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε περισσότερο, διότι τρεφόταν απ’ αυτά τα ιστορικά αντανακλαστικά. Μετέφρασε τον αντιαμερικανισμό της δεκαετίας του ’70 σε αντιευρωπαϊσμό και το ρήγμα του Εμφυλίου, που κυριάρχησε στο κοινωνικό ασυνείδητο σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στον διχασμό ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».
«Ακόμη και το 10%…»
Άγνωστο είναι πόσοι από τους ψηφοφόρους που του έδωσαν τη διακυβέρνηση περίμεναν τα αποτελέσματα των πολιτικών του υποσχέσεων. Μάλλον το θυμικό τους υπηρετούσαν. Θυμάστε εκείνη την ατάκα που εκστόμισε φανατικός οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο 2014-2015: «Αλέξη, το 10% να κάνεις από αυτά που μας υπόσχεσαι, είμαστε καλά». Οι άνθρωποι ήθελαν να βγάλουν το άχτι τους. Απόδειξη ότι, όχι μόνο δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την ακύρωση του δημοψηφίσματος το 2015, αλλά τον ξαναψήφισαν. Αυτός ήταν και ο ιστορικός προορισμός του: Να απελευθερώσει τους ατμούς του κοινωνικού βρασμού, εξαντλώντας συγχρόνως και τη δυναμική τής έως τότε πολλά υποσχόμενης Αριστεράς.
Από την ημέρα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, οι αιτίες που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνές εξέλιπαν. Η αδυναμία του Τσίπρα και της παρέας του να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη προετοιμασίας ή στην όποια ανικανότητα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι οι συνθήκες που τους έφεραν μαζί δεν υπήρχαν πια. Τα υπόλοιπα, όπως η «ιδεολογία της Αριστεράς», είχαν σβήσει προ πολλού. Και τώρα επί των ημερών του Κασσελάκη η αποσύνθεση ΣΥΡΙΖΑ-Αριστεράς (έστω και σύγχρονης, όπως θέλει να την αποκαλεί ο εξ Αμερικής ορμώμενος «σωτήρας»)είναι η τελευταία πράξη της περιόδου που ξεκίνησε το 2010 και ίσως φθάσει μέχρι τις ευρωεκλογές.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
