Ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε δίκιο όταν έλεγε ότι διαψεύστηκαν οι Κασσάνδρες, που νόμιζαν ότι, ανάμεσα στις δύο εκλογές, το ΠΑΣΟΚ θα έλιωνε στις μυλόπετρες της πόλωσης, αλλά, αντί αυτού, αύξησε κατά 50% τη δύναμή του. Αυτό εξάλλου θα είναι και το υπερασπιστικό του μοτίβο, εάν στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ παραμείνει απλώς η δεύτερη δύναμη, όπως ήδη δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά δεν αυξηθεί σε μέγεθος ώστε να αποτελέσει φόβητρο για τη ΝΔ. Και βέβαια ήταν νίκη στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά πολύ μικρή, για να θεωρεί ακόμη ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θρίαμβο το γεγονός, ότι «οι πολίτες αποδοκίμασαν την αλαζονεία του πρωθυπουργού». Αλλά πρόκειται και για υπέρμετρη έπαρση να θεωρεί ότι, επειδή οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν δεύτερο, «ανοίγει ένας νέος πολιτικός κύκλος». Και βέβαια νέος πολιτικός κύκλος άνοιξε, αλλά δεν τον άνοιξε το ΠΑΣΟΚ. Τον άνοιξε το σκορποχώρι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η συσπείρωση-ουράνιο τόξο.
Θεμιτός ο στόχος του Ανδρουλάκη, να μην αρκείται απλώς να προσπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να κερδίσει τη ΝΔ. Όμως ακούγεται ως «φραστική μπουρμπουλήθρα» η φράση «για να ξαναζήσει ο ελληνικός λαός ευκαιρίες δημιουργίας, αξιοπρέπειας και προοπτικής». Δεν περιέγραψε κάποιο όραμα για το πώς θα επιτευχθούν αυτά. Αρκείται στη γενικολογία, βασιζόμενος στην πρόσοδο που έφεραν οι μεταρρυθμίσεις του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Λέει, π.χ., «το πολιτικό μας DNA είναι απέναντι σε κάθε μορφή συντήρησης». Σύμφωνοι! Αλλά πόσο συντηρητική είναι μια Κεντροδεξιά σήμερα, που, μεταξύ των άλλων πρωτοβουλιών προοδευτικής κατεύθυνσης, θα φέρει προς ψήφιση ακόμη και τον γάμο των ομοφυλόφιλων;
Και πόσο πείθει το επιχείρημα περί αύξησης ανισοτήτων και μείωσης των πραγματικών εισοδημάτων; Όντως ισχύει αυτό, λόγω της ακρίβειας που «ροκανίζει» ορμητικά τα εισοδήματα. Όταν όμως η κυβέρνηση αυξάνει από την 1η Ιανουαρίου 2024 τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, όταν «ξεπαγώνουν» έναν με ενάμιση χρόνο νωρίτερα απ’ ό,τι αναμενόταν οι τριετίες στον ιδιωτικό τομέα, όταν ανεβαίνουν 5% έως 6% οι κατώτατες αμοιβές (που ναι, δεν φτάνουν), όταν αυξάνονται οι συντάξεις,πόσο θα πείσει ότι έχει απέναντί του μια Δεξιά που είναι «τροχονόμος των ισχυρών οικονομικών, τραπεζικών, ολιγαρχικών συμφερόντων».
Είναι εξαιρετικά πιθανό η ηγεσία του κόμματος να «διαβάζει» εντελώς λανθασμένα τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν. Υπό αυτό το πρίσμα, η υποκατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ δεν θα γίνει με όρους αντιδεξιού μετώπου ή με συνθήματα των δεκαετιών του 1970 και του 1980, όπως αυτό που κραύγαζε ολιγομελής ομάδα νεαρών ατόμων της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ στην «ουρά» της πορείας για το Πολυτεχνείο: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, Δεξιά σημαίνει Ελλάδα πουλημένη». Αν η «υποκατάσταση» γίνει σε αυτές τις βάσεις, ναι μπορεί να καλυφθεί το κενό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά θα παραμένει το μεγαλύτερο κενό, αυτό της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.
Και μέχρι να καλύψει (αν ποτέ το καλύψει) αυτό το κενό, ο Μητσοτάκης να ’ναι καλά…
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
