Το φαινόμενο Κασσελάκης, θα μπορούσε να πει κάποιος με βεβαιότητα πλέον, ότι εκτός από αξιομνημόνευτο είναι και… μοναδικό. Κι αν το σκεφτούμε καλύτερα, ίσως ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο θα είχαν τη διαύγεια να πορευτούν μέσα στο αριστερό ρεύμα ενός κυκλώνα που λυσσομανά, χωρίς να κρατούν έστω μία μικρή, αλλά στιβαρή ομπρέλα, για να τους προφυλάσσει. Σίγουρα όμως, κανένας δεν θα είχε την έμπνευση να κατέβει από ένα μπαρουτοκαπνισμένο 4 X 4 (ή με άλλα λόγια 6 + 6) στη μέση του δρόμου, κατηγορώντας μάλιστα τον συνοδηγό, τον μόνο που θα μπορούσε να τον κατευθύνει με ασφάλεια σε στέρεο έδαφος, για αλαζονεία.
Ο Στέφανος όμως έχει το σθένος και προπονείται σκληρά για τέτοιου είδους αντιξοότητες. Κι όταν λέμε σκληρά, το εννοούμε! Άλλοτε πεζοπορώντας μαζί με τον πιστό σύντροφό του Τάιλερ, πάντα πίσω του διακριτικά, να τον σπρώχνει μέχρι την κορύφωση των στόχων του, άλλοτε στα γυμναστήρια, αγκομαχώντας στις πιέσεις κάτω από τις βαριές μπάρες και κάποιες φορές, κάνοντας περίτεχνα slalom σε απλές κοινωνικές του επισκέψεις ως ηγέτης, επιδεικνύοντας το άφατο ταλέντο του ακόμα και στο να σέρνεται όταν αυτό χρειαστεί, καταδεικνύοντας πόσο του αρέσει να ιδρώνει τη φανέλα και σαν σύγχρονος Άτλας, να κουβαλάει στους ώμους του, όλους όσους τον ακολουθούν χωρίς αύριο.
Δεν είναι όμως μόνο η πηγαία ρώμη του, που ξεχειλίζει και αποπνέει ένα είδος ιδιαίτερης εμπιστοσύνης με κλειστά μάτια. Το πιο δυνατό του χαρτί, είναι το μυαλό του και οι εμπειρίες του. Άριστος γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, με τεράστια αποθέματα ενσυναίσθησης, που καλλιέργησε στα α-φιλοκερδή ιδρύματα της Goldman Sachs – η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην οικονομική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας- αλλά έχοντας ζήσει και ο ίδιος το σκληρό πρόσωπο της φτώχειας και της προσφυγιάς, ο Στέφανος, στα χνάρια ενός άλλου εξαίρετου διανοούμενου της Αριστεράς, έμαθε να συνθέτει με δημιουργική ασάφεια, ακόμα και τις πιο αντιφατικές απόψεις∙ χρησιμοποιώντας το πλούσιο λεξιλόγιό του και τις εκπληκτικές ιδεολογικές του περγαμηνές, που ξεπήδησαν μέσα από τα σπάργανα της εργατιάς, -όντας και ο ίδιος αυτοδημιούργητος ξεκινώντας με ένα μικρό δανειάκι- έβαλε μπροστά το ευφάνταστο όραμά του, χωρίς να λογαριάσει τον φθόνο από όσους αδαείς συντρόφους, δεν άντεξαν να ζουν στη σκιά της λάμψης του.
Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τελικά ένα ακραίο φαινόμενο, που στο πέρασμα του, σεβόμενο την ίδια του την υπόστασή, δε θα αφήσει τίποτα όρθιο πίσω του και όταν πια σύντομα αποχωρήσει, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε φαινόμενο, το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμη και αυτοί που έμειναν ανέγγιχτοι από την παρουσία του, θα τον μνημονεύουν αέναα σαν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αριστερής διανόησης στο να τα χάνεις όλα, έχοντας κερδίσει αυτά που στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να κατέχεις ποτέ.
Γράφει ο Γιώργος Γρηγορόπουλος
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
