Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς αντιμετωπίζουν αλήθεια τα παλιά, προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που παρέμειναν στο κόμμα, όλες αυτές τις πολιτικές «πιρουέτες» του αρχηγού τους; Νιώθουν καλά με αυτόν τον ριζικό (και όχι ριζοσπαστικό) επαναπροσανατολισμό της γεωπολιτικής προσέγγισης που κάνει και που πόρρω απέχει από τις διαχρονικά «ιστορικές» προσεγγίσεις του κόμματός του; Πώς ανέχονται αυτή την αυτοταπείνωση να βλέπουν τον αρχηγό τους, χωρίς να τους ρωτάει καν, πριν αποφασίσουν συλλογικά, όπως έκαναν εδώ και πολλά χρόνια, να αλλάζει κατά το δοκούν την πολιτική του κόμματος και μάλιστα με μηνύματα που ανεβάζει στο διαδίκτυο ακόμη και από τις ΗΠΑ, όπου κατά καιρούς μεταβαίνει για «ιδιωτικές υποθέσεις»;
Η απάντηση ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί στην αλλαγή του κομματικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στη θέση των παλιών «ανανεωτών» αριστερών, ήρθαν οι ορδές του παλιού, καλού, ορθόδοξου αυριανισμού, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με την ιστορία και την κουλτούρα της πάλαι ποτέ διαλάμψασας ανανεωτικής Αριστεράς. Εξάλλου, όσοι θεωρούσαν εαυτούς πολιτικά της παιδιά, μετακόμισαν στη Νέα Αριστερά, που κινείται δημοσκοπικά στο συν-πλην 3% πράγμα που σημαίνει, πολύ απλά, πως επέστρεψαν στην πραγματική τους απήχηση στην κοινωνία.
Όσοι, όμως, παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να μάθουν τίποτε άλλο, παρά μόνο το πώς ο νέος αρχηγός θα τους ξαναφέρει στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας, ώστε να μπορούν είτε να διατηρήσουν κάποια προνόμια που έχουν, είτε να διεκδικήσουν κάποια άλλα με τη γνωστή συνταγή τού δούναι και λαβείν. Είτε δεν έχουν αντιληφθεί πως πρόκειται για ένα άλλο, τραμπικής έμπνευσης κόμμα με πολύ συγκεκριμένο εκλογικό κοινό, είτε ζουν ακόμη σε ένα ροζ συννεφάκι.
«Μονόχρωμος, σχεδόν μονοπρόσωπος έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ», έγραψε πριν από μέρες στην «Αυγή» ο πρώην εξ απορρήτων του Τσίπρα, Θανάσης Καρτερός. Για να προσθέσει: «Παντού και πάντα Κασσελάκης. Εξαφανισμένα τα όργανα. Και όταν κάπου-κάπου εμφανίζονται άλλοι, με διαφορετικό πολιτικό φορτίο και βιογραφικό, παριστάνουν τον Κασσελάκη».
Κάπως έτσι όμως, κατά πως φαίνεται, θα πορευτούμε μέχρι τις ευρωεκλογές. Με απαξίωση εκ μέρους του Κασσελάκη της πολυσυλλεκτικότητας, της πολυχρωμίας και των συλλογικών αποφάσεων («όπλα» κάποτε της Αριστεράς του Τσίπρα). Με τον Κασσελάκη να χτίζει μόνος του τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, στηριζόμενος στην τηλεοπτική δημοφιλία που έχει θεμελιώσει γερά επί επτά μήνες, προσφέροντας άφθονο υλικό: Τον σύζυγό του Τάιλερ, το υπερπολυτελές διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, τη βίλα του στις Σπέτσες, τα αστακοκάραβά του. Και μεταξύ τυρού και αχλαδιού, γάμου και μετακόμισης, επιδίδεται σε επικίνδυνους αφορισμούς για θεσμούς και βασικά στοιχεία της λειτουργίας του πολιτεύματος. Και η στόχευση καλλιεργείται από τώρα: Αν δεν πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, θα φταίνε οι εκλογές. Όχι ο ίδιος. Το έχουμε δει το έργο. Από τον Λεβέντη μέχρι τον Τραμπ…Ας μην το ξαναδούμε.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
