Ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές για να επιλέξουμε τους ευρωβουλευτές που έχουν γνώσεις, θέσεις και πρόγραμμα και μπορούν να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της EE
Ασφαλώς και οι ευρωεκλογές μάς αφορούν όλους. Είτε δείχνουμε περιορισμένο ενδιαφέρον για αυτές είτε όχι, είτε ψηφίσουμε, είτε προτιμήσουμε την επόμενη Κυριακή τις παραλίες… Τουλάχιστον θα έπρεπε να μας αφορούν στον βαθμό που οι όποιες αποφάσεις στο Ευρωκοινοβούλιο καθορίζουν κατά μεγάλο ή μικρό ποσοστό τις ζωές μας. Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος τις… βλαχομπαρόκ τηλεοπτικές προεκλογικές συζητήσεις των διαφόρων σελέμπριτις, τους… σταυρούς στις κολυμπήθρες αριστερών κατ’ επίφαση πολιτικών αρχηγών, τη μάχη για τη… δεύτερη θέση (άσχετο) και τα αρνητικά φορτισμένα από το παρελθόν συνθήματα, ας ασχοληθούμε με το τι θα έπρεπε να μας απασχολεί πραγματικά, (και τώρα, λίγες μέρες πριν από τις κάλπες του Ιουνίου) ως χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ως λαό που –είτε μας αρέσει είτε όχι– το μέλλον μας εξαρτάται από την εξέλιξη και την πορεία της ευρωπαϊκής οικογένειας.
· Τι είναι σήμερα η Ενωμένη Ευρώπη, για την οποία θα ψηφίσουμε;
· Ποια Ευρώπη θέλουμε να αποκαταστήσουμε για να είναι αποτελεσματική στα μέλη της αλλά και να παίξει παγκόσμιο ρυθμιστικό και μεσολαβητικό ρόλο;
· Ποια είναι τα θέματα-προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει τώρα η ΕΕ και με τα οποία θα πρέπει να ασχοληθούν και οι αυριανοί Έλληνες ευρωβουλευτές;
Κατά πρώτον: Η ΕΕ αντιμετωπίζει σήμερα τεράστιο, εκρηκτικό πρόβλημα μετανάστευσης (και συνακόλουθα εσωτερικής ασφάλειας και αντιτρομοκρατικής επάρκειας), ένα πρόβλημα που απασχολεί και την Ελλάδα, ίσως και κατά κύριο λόγο ως χώρα στα σύνορα της ΕΕ που έχει καταστεί χώρος υποδοχής προσφύγων και μεταναστών. Ενδοευρωπαϊκές διαμάχες μεταξύ των κυβερνήσεων δεν έχουν επιτρέψει μια γενική πολιτική ριζικής αντιμετώπισης του προβλήματος, κάτι που φυσικά το επιδεινώνει και το κάνει ανεξέλεγκτο με γεωμετρική πρόοδο. Και με τους πολέμους που «ξεφυτρώνουν» γύρω μας, οι προοπτικές είναι δυσοίωνες…
Κατά δεύτερο: Η Ευρώπη είναι απολύτως εξαρτώμενη ενεργειακά. Είχε επαναπαυθεί με το ρωσικό φυσικό αέριο, όμως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, εκλιπαρεί για πανάκριβο LΝG από την Αμερική η οποία μετά χαράς σπεύδει να εκμεταλλευθεί την ανάγκη της, οικονομικά και γεωστρατηγικά.
Ακόμη: Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εγκρίνει το δυσθεώρητο ποσό του 1,3 τρισ. δολαρίων για την ενίσχυση και τον εκσυγχρονισμό της οικονομικής τους υποδομής και για τεχνολογικές έρευνες (ιδίως την ηλεκτρονική και την τεχνητή νοημοσύνη, που προβάλλει ως το μέλλον), την ώρα που η ΕΕ έχει εκπονήσει και εγκρίνει ανάλογο πρόγραμμα ενίσχυσης όλων των κρατών-μελών της στα μόλις 700 δισεκατομμύρια. Και το «αστείο» είναι ότι από αυτό έστω το ποσό –στην πραγματική ευρωπαϊκή οικονομία, ανάπτυξη και έρευνα– δεν φθάνουν στις χώρες-μέλη παρά μόνο 100 δισεκατομμύρια, λόγω… γραφειοκρατικών εμποδίων, όπως παραδέχεται η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή! Έπειτα: Από τις 15 μεγάλες διεθνείς διαδικτυακές πλατφόρμες, καμία δεν είναι ευρωπαϊκή, ενώ στον τομέα της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της πληροφορικής υπάρχουν μόνο 4 ευρωπαϊκές εταιρείες στο πλήθος των ανάλογων παγκόσμιων ανταγωνιστών.
Οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για την έρευνα και την ανάπτυξη τεχνολογιών και βιομηχανίας αιχμής είναι υποτυπώδεις (όσες φθάνουν στη διαδικασία εκταμίευσης), με τις αμερικανικές (ΗΠΑ και Καναδά) αλλά και αυτές των χωρών της Ασίας να είναι πραγματικά πρωτοφανείς.
Αγροτικό: Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε σήμερα έναν μεγάλο πανευρωπαϊκό αγροτικό ξεσηκωμό (τον έχουμε ζήσει κι εμείς), επειδή οι χώρες που αποτελούν ουσιαστικά το διευθυντήριο της ΕΕ χαράζουν τη δική τους αγροτική πολιτική που τις συμφέρει (και στις διμερείς εκτός ΕΕ σχέσεις εισάγουμε… πορτοκάλια, εξάγουμε Mercedes και BMW…) και δυσφορούν στη χάραξη Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που θα αμβλύνει τις διαφορές και θα διευκολύνει τις ασθενέστερες χώρες του Νότου. Η «σφιχτή» πολιτική της δημοσιονομικής ορθότητας και των πλεονασμάτων κλείνει τα μάτια στην προβληματική πραγματικότητα και τις επερχόμενες συνέπειές της.
Εξωτερική πολιτική: Αυτή η τεράστια πολιτική και οικονομική δύναμη, όπως είναι η ΕΕ, με τον μοναδικό πολιτισμό και ιστορία, που επιδιώκει «να παίξει παγκόσμιο ρυθμιστικό και μεσολαβητικό ρόλο», δεν έχει καταφέρει (δεν είναι, βέβαια, και εύκολο με τόσα ανεξάρτητα κράτη-μέλη, με διαφορετικά συμφέροντα και προβλήματα) να αποκτήσει, να σχεδιάσει έστω, μία, αν όχι ενιαία, τουλάχιστον κοινή εξωτερική πολιτική!
Οι διαφορετικές βλέψεις και τα συμφέροντα των κρατών που την αποτελούν ίσως είναι τέτοια, που να μην επιτρέπουν (αν και αποτελεί διακηρυγμένη αρχή της) τη δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού (πρόταση που είχε κάνει και ο Έλληνας πρωθυπουργός). Αλλά η δημιουργία κοινής πολεμικής βιομηχανίας θα την απεξαρτούσε από ξένες (και ενίοτε ενάντιες προς την ΕΕ) βιομηχανίες τρίτων χωρών, που διά του τρόπου αυτού ελέγχουν και την αμυντική αλλά και την πολιτική αυτάρκεια της ΕΕ. Ο σχετικός διάλογος πάντως (λόγω επίκαιρων εξελίξεων στην περιοχή) ξανάρχισε δειλά. Αλλά… πολύ δειλά.
Αυτά είναι τα βασικά προβλήματα, επιβίωσης και μέλλοντός της, που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μην παραγνωρίζοντας βεβαίως το μέγα επίκαιρο πρόβλημα της ακρίβειας, που πλήττει το σύνολο των χωρών-μελών της, το θέμα του περιβάλλοντος και της κλιματικής αλλαγής, τα δικαιώματα των καταναλωτών, το κράτος δικαίου και πολλά άλλα. Είμαστε μέρος των μεγάλων αυτών προβλημάτων και μπορούμε να συμβάλλουμε, με τις όποιες δυνατότητές μας, στην επίλυσή τους! Γι’ αυτό ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές. Για να επιλέξουμε αυτή την πολιτική ευρωπαϊκή ομάδα, αυτούς τους ευρωβουλευτές που έχουν γνώσεις, θέσεις και πρόγραμμα και μπορούν να συμβάλουν στα σοβαρά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ευρώπης. Εσωκομματικά προβλήματα που αφορούν πολιτικούς σχηματισμούς και αρχηγούς κομμάτων και των οποίων επιζητείται η επίλυση με την ψήφο μας δεν (πρέπει να) έχουν θέση στην εκλογική αναμέτρηση της 9ης Ιουνίου.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
