Αναλωθήκαμε για μήνες στο ποιος θα είναι δεύτερος ή τρίτος… Αναλωθήκαμε στην κουτσομπολίστικη ερμηνεία ενός πόθεν έσχες… Αναλωθήκαμε σε ανούσιες κοκορομαχίες και περιοδείες με έντονο το στοιχείο του lifestyle…
Και –κακά τα ψέματα– φταίμε για τη διαδικασία, φταίμε για την ποιότητα της ενημέρωσης, άρα φταίμε και για το αποτέλεσμα!
Αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς όσο και σε εμάς, τους έχοντες την ευθύνη της δημόσιας γραφής και «έκθεσης». Κοιτάξαμε το δέντρο, χάσαμε το δάσος και κάπως έτσι φτάσαμε την περασμένη Κυριακή σε ένα αποτέλεσμα που ανάγκασε όλους εμάς να δούμε έστω για μια φορά το δάσος!
Και το δάσος αυτό είναι οι πολίτες που γύρισαν την πλάτη όχι μόνο στους πολιτικούς –ως φυσικά πρόσωπα– αλλά και στο πολιτικό σύστημα και στο «μέλλον». Και αυτό δεν συνέβη από έναν ή δύο… Συνέβη από 6 στους 10 πολίτες οι οποίοι αρνήθηκαν να πάνε στην κάλπη.
Ναι, είναι πολύ βολική η εξήγηση ότι έφταιξε ο «καλός μας ο καιρός», ότι οι Έλληνες θεωρούν χαλαρή την ευρωπαϊκή ψήφο, ότι είμαστε λίγο «τι με νοιάζει εμένα…».
Βολική ώστε την Κυριακή το βράδυ οι πολιτικοί αρχηγοί στην πλειονότητά τους να βγούνε και με μια βλακώδη υπερανάλυση (απορώ ποιος τους έπεισε να πούνε τέτοιες δικαιολογίες) να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι είναι «νικητές» ή έστω ότι δεν είναι «χαμένοι».
Αυτή η προσέγγιση δεν θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα, αν είχε στόχο και νόημα. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν τί-πο-τα!
Προς μεγάλη μου ανακούφιση αλλά και έκπληξη, μόνο δύο έδειξαν να αντιλαμβάνονται τι έγινε το βράδυ της Κυριακής: Ο πρωθυπουργός, ο οποίος είπε –σε ελεύθερη μετάφραση– ότι «πήρα το μήνυμα των πολιτών», και ο πρόεδρος της Νίκης ο οποίος ήταν σεμνός, προσγειωμένος και λακωνικός και πρέπει να το παραδεχθώ, έστω και αν η απόσταση που μας χωρίζει (πολιτικά και ιδεολογικά) είναι χαώδης…
Αρνούμαι να μπω στο «τριπάκι» της λεπτομερούς ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο είναι «άχρηστη πληροφορία» όσον αφορά την τσέπη και την καθημερινότητα όλων μας. Και η ουσία του αποτελέσματος δεν είναι το αποτέλεσμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά το μήνυμα που θα έπρεπε –απλοϊκά– να εισπράξει ακόμα και ο τελευταίος των πολιτικών που έχουν το προνόμιο να βρίσκονται στο Κοινοβούλιο.
Ο πρωθυπουργός βγήκε και το είπε: «Πήρα το μήνυμα… οι πολίτες είπαν ότι μας εμπιστεύονται, αλλά πρέπει να πάμε πιο γρήγορα».
Δεν θεωρώ ότι οι πολίτες «τιμώρησαν» την κυβέρνηση, ούτε ψήφισαν με το θυμικό τους. Θέλω να πιστεύω ότι η ψήφος της Κυριακής ήταν ένα «καμπανάκι», πολύ μεγαλύτερο από τον παρορμητικό θυμό. Το θέμα είναι να το καταλάβουν, όχι μόνο ο πρωθυπουργός –που είμαι απολύτως σίγουρος ότι το έχει προ πολλού καταλάβει–, αλλά όλοι εκείνοι που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του, ώστε να κάνουν αυτό που οφείλουν!
«Η εμπιστοσύνη είναι ένα συμβόλαιο που ανανεώνεται κάθε μέρα», είχε πει κάποτε ένας διανοούμενος.
Κάποιοι το τηρούν και κάποιοι όχι… Κάποιοι το καταλαβαίνουν και αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους (τη στιγμή που γράφεται αυτό το «πόνημα», ο ανασχηματισμός έχει κλειδώσει και το μόνο που περιμένουμε είναι πότε θα γίνει) και κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα και βγαίνουν να μιλήσουν στον κόσμο –μετά από μια ακόμα ήττα– λέγοντας, με απέραντη αλαζονεία και παντελή άγνοια της πραγματικότητας, ότι «οι πολίτες μού έδωσαν τον χρόνο και το πράσινο φως να τα αλλάξω όλα».
Και κάποιοι άλλοι για μια ακόμα φορά χάνουν τη μεγάλη εικόνα, «βουτάνε» άτσαλα στον μικρόκοσμό τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σώσουν το τομάρι τους το οποίο –από δική τους αποκλειστικά ευθύνη– κινδυνεύει…
Θα κλείσω όπως ξεκίνησα: Αναλωθήκαμε σε μικρά και ασήμαντα, χάνοντας την πραγματική αξία αυτής της εκλογικής μάχης. Αυτό πάει, έγινε, και δεν μπορούμε να το «ξεκάνουμε». Τουλάχιστον, όσοι μπορούν και όσοι θέλουν ας αποκωδικοποιήσουν κάτι χρήσιμο για τους ίδιους αλλά περισσότερο για τον τόπο: Οι πολίτες εκτίμησαν ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και αποφάσισαν να της δώσουν τη δυνατότητα να ολοκληρώσει όλα αυτά που έχει εξαγγείλει μέχρι σήμερα. Από την άλλη πλευρά, γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη στα δύο «μεγάλα» κόμματα και έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο την απαξίωσή τους, τόσο στους ίδιους όσο και στο πολιτικό σύστημα.
Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής ήταν (ελπίζω) οι τελευταίες έως το 2027. Γι’ αυτό, το μόνο που μπορώ να κάνω σαν ενεργός πολίτης είναι να «χτυπήσω το καμπανάκι» στην κυβέρνηση, αλλά και να τη στηρίξω ώστε να μου «παραδώσει» αυτά που μου υποσχέθηκε. Γιατί –μια και ουσιαστική αντιπολίτευση στην Ελλάδα δεν υπάρχει (και όπως όλα δείχνουν θα αργήσει πολύ να υπάρξει)– οφείλω εγώ και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες πολίτες να γίνουμε αντιπολίτευση, ώστε να «βάλουμε πλάτη» στην κυβέρνηση για να πάμε «μπροστά».
Όσο για την –υποτιθέμενη– αντιπολίτευση, ένα έχω να πω: «Κάντε κάτι, γιατί ήδη ρίξατε το καράβι στα βράχια…».
Ίων Παπαδάκης
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
