Όσα λάθη, παρασπονδίες και αστοχίες και αν καταμαρτυρήσει κάποιος στη Δύση, τόσο σε ό,τι αφορά την κρίση, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όσο και παλαιότερες εμπλοκές της σε γεωπολιτικές διενέξεις, ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να συμβιβαστεί με την παράνοια του καθεστώτος Πούτιν, που γύρισε το ρολόι της παγκόσμιας Ιστορίας σε εποχές που θεωρούσαμε ότι είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί για τον πολιτισμένο κόσμο.
Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, άλλωστε, είναι δύσκολο να βρει κανείς αναλογίες με την απροσχημάτιστη κατάλυση της κυριαρχίας μιας ανεξάρτητης χώρας, όπως αυτή της Ουκρανίας, από τους εισβολείς της Μόσχας. Ούτε οι πόλεμοι της Κορέας και του Βιετνάμ, ούτε η κρίση της Κούβας, ούτε η εισβολή στο Ιράκ, ούτε οι βομβαρδισμοί των Δυτικών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ούτε οι επεμβάσεις αρχικά των Σοβιετικών και εν συνεχεία των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Αφγανιστάν (οι περισσότερες, αν όχι όλες ασφαλώς καταδικαστέες) μπορεί να συγκριθούν με όσα αποτρόπαια επιφυλάσσει για το μέλλον του πλανήτη ο επεκτατισμός του Πούτιν.
Χρειάζεται ενδεχομένως να πάμε πίσω στις παραμονές της τελευταίας μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης που προκάλεσε η περιβόητη θεωρία του «ζωτικού χώρου», που επινόησε ο Αδόλφος Χίτλερ για να προωθήσει τα επεκτατικά του σχέδια, ώστε να βρούμε κάτι ανάλογο με την απόφαση του Ρώσου προέδρου να στείλει στρατεύματα για να καθυποτάξει μια διπλανή χώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αναθεωρητισμός του Ρώσου προέδρου και η επιμονή του να αλλάξει με τη βία τα μεταψυχροπολεμικά σύνορα στην Ευρώπη άνοιξαν την πόρτα του φρενοκομείου. Και την άνοιξαν τόσο διάπλατα, που κανείς δεν ξέρει πού μπορούν να μας οδηγήσουν. Πού μπορεί να οδηγήσει κατ’ αρχήν την Ευρώπη, στην οποία ουσιαστικά ο Πούτιν κήρυξε τον πόλεμο.
Τα «μαθήματα» της Ουκρανίας είναι πολύ σκληρά για ολόκληρο τον πλανήτη και για κάθε εχέφρονα κάτοικό του.
Είναι, όμως, ακόμη σκληρότερα για μας τους Έλληνες, που η γεωγραφία μάς… καταδίκασε να γειτνιάζουμε με μια χώρα που οι εκάστοτε ηγεσίες της –και πολύ περισσότερο η σημερινή υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν– διακατέχονται από νοοτροπίες που δεν απέχουν πολύ από αυτές των εισβολέων με τους οποίους ήρθαν αντιμέτωποι οι άμοιροι Ουκρανοί.
Στα καθ’ ημάς, το παρήγορο είναι πως, με εξαίρεση κάποιους γνωστούς…Κλαζομένιους «πουτινιστές», οι βασικές πολιτικές δυνάμεις κατήγγειλαν, έστω κάποιοι με «αστερίσκους», τη ρωσική εισβολή. Και πολύ περισσότερο που σε μία από τις κομβικότερες στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας στην Ευρώπη, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήραν ξεκάθαρη και κατηγορηματική θέση στο πλευρό της Δύσης.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
