Γράφει ο Ίων Παπαδάκης
Πριν από λίγες ημέρες μου έλεγαν φίλοι από τον χώρο της αντιπολίτευσης ότι τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θα αφήσουν το θέμα των υποκλοπών «εντός των τειχών»… Προς στιγμήν απόρησα, σκέφτηκα «δεν είναι δυνατόν» και ρώτησα για να βεβαιωθώ. Η απάντηση ήταν τόσο αποστομωτική όσο και ενοχλητική: «Οι Ευρωπαίοι αλλά και οι ηγέτες τους, έχουν μεγάλη ευαισθησία σε ζητήματα υποκλοπών και παρακολουθήσεων…
Μην ξεχνάς ότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι “καμένοι” από τέτοια θέματα. Φαντάζεσαι, λοιπόν, ότι δεν θα το εκμεταλλευτούν για να κρεμάσουν στα μανταλάκια τον Κυριάκο;». Δεν ήξερα τι να απαντήσω και η αλήθεια είναι ότι ντράπηκα, γιατί θυμήθηκα αυτό που είχε πει τη δεκαετία του ’90 ο δισεκατομμυριούχος υποψήφιος για την αμερικανική Προεδρία Ρος Περό: «Το ποδόσφαιρο έχει κανόνες, η πάλη στη λάσπη έχει κανόνες, η πολιτική δεν έχει κανόνες»! Είναι δυνατόν; Εν ονόματι του μικροκομματισμού να μην διστάζουμε να «ξεπουλήσουμε» ό,τι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα με θυσίες; Που για χρόνια βιώσαμε την απαξίωση και τον χλευασμό; Που καταφέραμε σήμερα να μας σέβονται και να μας θεωρούν ισότιμους; Και να ήταν το μόνο περιστατικό… Για μία ακόμη φορά το μεταναστευτικό έγινε «εργαλείο» και κάποιοι κατάφεραν να μη διαφέρουν σε τίποτα από τον «γείτονα», ο οποίος εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη δυστυχία με στόχο να παζαρέψει και να κερδίσει τα μέγιστα!
Για μία ακόμη φορά κάποιοι πολιτικοί που έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί ή έχουν βλέψεις για αυτή την «καρέκλα» δεν διστάζουν να ταυτιστούν με την ρητορική των Τούρκων πολιτικών, απλά και μόνο για να μην κερδίσει η Ελλάδα… Και τονίζω το «Ελλάδα», διότι το μεταναστευτικό δεν είναι ένα «παιχνίδι» που παίζεται μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης και κάποιος πρέπει να κερδίσει! Είναι εθνικό θέμα και –τουλάχιστον σε αυτό– θα έπρεπε όλοι να είναι ενωμένοι! Η μάνα μου δεν ήταν Ελληνίδα και δεν ήταν λίγες οι φορές που κατηγορούσε «εν οίκω» τους Έλληνες. Όμως, όποιος «ξένος» τολμούσε να κατηγορήσει τους Έλληνες, έπεφτε να τον… κατασπαράξει! Ξαφνικά ανακαλύψαμε τον τροχό το 2022; Σοβαρά τώρα; Όλοι οι «σοφοί» –δοκιμασμένοι και μη, αν καταλαβαίνετε τι και ποιους εννοώ– έχουν έτοιμες τις πρόκες για τον σταυρό; Ναι! Έγιναν λάθη στις υποκλοπές, στο μεταναστευτικό, στη διαχείριση της πανδημίας, των πυρκαγιών και την οικονομία… Και θα συνεχίσουν να γίνονται, αλλά όποιος είναι αλάθητος να έρθει να μας το πει ώστε να τον ψηφίσουμε! Θα πω άλλη μία φορά ότι η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι εύκολη και κάποιοι εκπρόσωποί της δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους «επαναστάτες του καναπέ»! Και επειδή θεωρώ άθλιο να εκθέτεις τη χώρα σου απλά και μόνο για να «χτυπήσεις» έναν άνθρωπο, –λυπάμαι που θα το κάνω–, αλλά θα θυμηθώ δύο συνομιλίες που είχα πριν από λίγο καιρό: Μιλώντας, λοιπόν, με έναν φίλο (ανήκει στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ κοντά στον πρόεδρο και μακριά από την «Ομπρέλα») την περίοδο της δεύτερης καραντίνας, μου είχε πει: «Φαντάσου να είχαμε τώρα πρωθυπουργό τον δικό μου… Και μόνο που το σκέφτομαι, με πιάνει τρόμος»! Μία ημέρα πριν την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, όπου τα πράγματα ήταν πλέον ξεκάθαρα, ήθελα να γράψω ένα κομμάτι και είχα αρχίσει τα τηλεφωνήματα για τον νέο πρόεδρο (τον ήξερα από την Ευρωβουλή, αλλά μέχρι εκεί)… Κάποιος, λοιπόν, από τους κοντινούς του, μου είχε πει: «Καλός, σοβαρός και συγκροτημένος, αλλά φοβάμαι δύο πράγματα… το μελλοντικό του “περιβάλλον” και την ατολμία του σε κάποια θέματα». Και επειδή «δεν κατεβήκαμε από τα δέντρα», στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Και γι’ αυτό αναρωτιέμαι: Είναι… τυχαία η αποκάλυψη του θέματος την συγκεκριμένη στιγμή, από το συγκεκριμένο κόμμα, με θύμα τον συγκεκριμένο ευρωβουλευτή; Μήπως «κάποιος», (ίσως από το κοντινό του περιβάλλον, που ίσως έχει ιδιαίτερες «σχέσεις» με κάποιους και ξέρει πολλά) μίλησε; Αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, τότε υπάρχει βαθύ λαρύγγι και «κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας»… Δεν προσπαθώ ούτε είναι δουλειά μου να περάσω τον οποιονδήποτε (πόσω μάλλον τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση) από την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ»… Όμως καλό είναι να αυτολογοκρινόμαστε και να σιωπούμε –πού και πού– για έναν και μόνο λόγο: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώ το…».
