Πλούσιο είναι το ιστορικό διαιρέσεων και διασπάσεων που διαθέτει η Αριστερά, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Τη σημερινή πολιτική περίοδο,δε,γράφεται ακόμη ένα κεφάλαιο αυτής της πλούσιας ιστορίας. Με μια όμως ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το παρελθόν.Ότι έως τώρα τα ρήγματα που προκαλούσαν τις διαιρέσεις ήταν ιδεολογικού τύπου. Ενδεχομένως να αντιλαμβάνονταν τις διαφορές τους μόνο οι πρωταγωνιστές τους, και οι σχοινοτενείς αναλύσεις που τις συνόδευαν να αφορούσαν κυρίως τον κομματικό πυρήνα και σπανίως τη βάση.Το χάσμα, με άλλα λόγια, μπορεί να ήταν ελαφρώς ακατανόητο.
Ήταν όμως πάντοτε ιδεολογικό.Σήμερα, αντιθέτως, παρακολουθούμε μια «πρώτη φορά Αριστερά» την οποία χαρακτηρίζει όχι απλώς ένα ιδεολογικό, αλλά κυρίως ένα πολιτισμικό χάσμα.Δεν καταγγέλλεται κάποια «απόκλιση» από κάποιου τύπου ιδεολογική ορθοδοξία, την οποία ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν, αλλά ένας «βούρκος» ο οποίος είναι εμφανής σε όλους.
Δεν είναι η «κοινή γραμμή» που αναζητείται και οδηγεί στη διάσπαση, επειδή τελικά δεν χαράσσεται. Είναι το «δομικό χάσμα ύφους» που εντοπίζεται, καθιστώντας αδύνατη τη συνύπαρξη.Έτσι, αυτή είναι η πρώτη διάσπαση που ξεκίνησε με δολοφονίες χαρακτήρα από ανώνυμους ψηφιακούς στρατούς και ολοκληρώνεται με αναφορές στους ιατρικούς φακέλους των διαφωνούντων και ευχές πεζοδρομίου.
Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο, έως και αδύνατο, να γεφυρωθεί ένα πολιτισμικό χάσμα.Σήμερα, το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεμάτο τοξικότητα, σε σημείο που βουλευτές και στελέχη φοβούνται να διαφωνήσουν με την ηγετική ομάδα, διότι, εφόσον το κάνουν, αρχίζουν οι επιθέσεις κάτω από τη μέση.
Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα από το οποίο μπορεί κάποιος να κάνει παραγωγική αντιπολίτευση. Διαλύεται και, αντί ο νέος αρχηγός του να μαζέψει τα συντρίμμια και να ασκήσει την όποια παραγωγική αντιπολίτευση μπορεί,ασχολείται με το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» και υπόσχεται βέβαιη νίκη στις επόμενες εκλογές. Πού θα είναι τότε, το υποψιάζεται;
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
