Αν παίρναμε τοις μετρητοίς τον καταγγελτικό λόγο της αντιπολίτευσης, που ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζει μια εικόνα απόλυτης ανέχειας, ένα βήμα δηλαδή πριν τα λαϊκά συσσίτια, θα πέφταμε σήμερα από τα σύννεφα. Όσοι όμως έχουν μια πιο καθαρή ματιά στα γεγονότα και δεν εντέλλονται από την αντιπολιτευτική αναγκαιότητα δεν τα βλέπουν τουλάχιστον όλα μαύρα.
Ουδείς παραγνωρίζει φυσικά πως η επίμονη ακρίβεια «ροκανίζει» τα αυξημένα εισοδήματα και περιορίζει τις δυνατότητες ενίσχυσης των αποταμιεύσεων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά και γενικευμένη φτωχοποίηση. Όχι πως γίναμε αίφνης όλοι πλούσιοι και ζούμε στο δικό μας Ελ Ντοράντο. Έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στα μέσα εισοδηματικά επίπεδα της ΕΕ. Επειδή όμως δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την περίοδο της χρεοκοπίας και της κατακρήμνισης όλων των αξιών και της γενικευμένης φτωχοποίησης της πλειονότητας των Ελλήνων, καλό είναι να μην ξεχνάμε και κυρίως αυτοί που μας κυβερνούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να μην τα ξαναζήσουμε.
Εν όψει των ευρωεκλογών, θεριεύουν και πάλι ο άκρατος λαϊκισμός, η ανέξοδη και ακοστολόγητη παροχολογία, οι μαγικές λύσεις, οι 14 μισθοί στον δημόσιο τομέα, ο κατώτατος μισθός στα 1.300 ευρώ, οι συντάξεις στις 3.000-4.000 ευρώ, ο διπλασιασμός των δαπανών Υγείας, ο τριπλασιασμός των κονδυλίων για την Παιδεία και πάει λέγοντας.
Κι όλα αυτά λόγω ευρωεκλογών, από τις οποίες δεν πρόκειται να προκύψει κάποια νέα εθνική κυβέρνηση που θα κληθεί να εφαρμόσει όλες αυτές τις μπαρουφολογίες. Εκλογές για να στείλουμε αντιπροσώπους μας στην Ευρωβουλή έχουμε για να υπερασπιστούν τα δίκαια της χώρας και όχι για να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση και να αποσταθεροποιήσουμε την εσωτερική πολιτική κατάσταση. Αλλά αυτό, όπως φαίνεται, λίγο νοιάζει τα μικροκομματικά συμφέροντα που λησμονούν πως μόλις πριν από δέκα μήνες αποφασίσαμε ποια κυβέρνηση θέλουμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Η ψήφος μας εκείνη δεν είχε διαλυτική αίρεση, πως αν η κυβέρνηση στις ευρωεκλογές δεν πετύχει τα ίδια ποσοστά με αυτά των προηγούμενων εθνικών εκλογών, τότε πρέπει να επανακριθεί σε νέες εκλογές. Στις δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις κρίνονται στο τέλος της θητείας τους για το συνολικό τους έργο. Και μη συγχέουμε την παραίτηση Τσίπρα, μετά το οδυνηρό γι’ αυτόν αποτέλεσμα των προηγούμενων ευρωεκλογών. Αν θυμάστε, τον Σεπτέμβριο του 2019, έληγε η θητεία της κυβέρνησής του και θα είχαμε ούτως ή άλλως εκλογές. Απλώς με την παραίτησή του, τις έφερε δυο μήνες πριν!
Και όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι διερμηνείς της κοινής γνώμης, που βλέπουν δυσαρμονία και απαίτηση να φύγει μετά τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση, καλό είναι να αναθεωρήσουν και επιτέλους έστω για μια φορά να βάλουν πάνω από το κομματικό συμφέρον το συμφέρον των περισσότερων πολιτών που προφανώς δεν επιθυμούν μια πρόωρη αποσταθεροποίηση αλλά μεγαλύτερο σεβασμό στις θεσμικές προβλέψεις του Συντάγματος.
του Φώτη Σιούμπουρα
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
