Η ζωή του Δημήτρη Παπανικολάου θυμίζει τις ταινίες που ξεκινούν στην αρχή με την ατάκα «βασισμένη σε αληθινά γεγονότα» και στο τέλος τους σου βγάζουν ένα επιφώνημα θαυμασμού. Προς το παρόν μπορεί κάποιος να την διαβάσει μέσα σε 160 σελίδες ενός βιβλίου με τίτλο «11:11 – Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι».
Πάτησε στο παρκέ της Α1 του μπάσκετ πριν κλείσει τα 15 χρόνια του. Πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου με τις Εθνικές Παίδων και Εφήβων έγινε στα 18 του. Και μόλις 20 ετών έκανε το πρώτο triple crown του με τον Ολυμπιακό. Η πορτοκαλί μπάλα τον έκανε να ζήσει μαγικές στιγμές, να κατακτήσει τίτλους, κύπελλα, πρωταθλήματα, καμία όμως από αυτές δεν του χαρίστηκε. Είχε μάθει να σφίγγει τα δόντια και να παλεύει, είτε παίζοντας όντας τραυματισμένος, είτε όταν ένιωθε αδύναμος σωματικά ή ψυχικά. Άλλωστε η μόνιμη φράση που άκουγε από τους γύρω του ήταν «δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι δυνατός» και ας ένιωθε μέσα του ευάλωτος.
Την 13η Σεπτεμβρίου του 2021 ο σπουδαίος βετεράνος αθλητής του μπάσκετ θέλησε να σπάσει το καλούπι του «δυνατού». Μίλησε δημόσια αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά ότι είναι στο φάσμα του αυτισμού με το σύνδρομο Άσπεργκερ, κάνοντας μια ανάρτηση στα social media με μια φωτογραφία του έχοντας στο πλευρό του δυο θρύλους του μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Λίγοι ήξερα, όμως, ότι η κίνηση του αυτή έγινε για να καταφέρει να χτίσει ένα τείχος προστασίας στην κόρη του, Άρια, η οποία είναι επίσης στο φάσμα του αυτισμού.
Διαβάστε περισσότερα στην karfitsa.gr
Δημήτρης Παπανικολάου: Δεν πεθαίνει κανείς από αυτισμό, αλλά μπορεί να πεθάνει από αποκλεισμό
